Life of Sree Raghavendra Guru

In the court of Sri Krishna Deva Raya , the Vijayanagar Emperor , patron of arts , poets and scholars was a scholar named "Krishna Bhattu". He had a son , named "Kanakachala Bhattu" , whose son was "Thimmana Bhattu".

Thimmanna Bhattu was not only famous as a scholar proficient in the Vedas and sastras but also as an accomplished player on the veena. His Wife was a pious lady named "Gopamba". The devout couple had a son and daughter. According to the popular proverb that "one eye is not an eye and one son is not a son", they desired to have another son, So, they went on a piligrimage to Tirupathi . They worshipped Sri Venkateswara with intense devotion and prayed for a son. Being gratified by the sincere devotion of the pious couple, Sri Srinivasa appeared to them in a dream and told them that he was pleased to grant them a son who would serve as a shining example of the virtues of divine knowledge devotion and detachement and would raise the world to heights of nobility. Thimmanna Bhattu and Gopamba praised the Lord for his infinite kindness and returned to their native village of Bhuvanagiri . After the laps of nine months, Gopamba gave birth to a son on an auspicious day. He was named "Venkatanatha" as he was born out of Venkateswara's grace. The child grew up into a gracefull boy , endowed with intelligence and smartness. He was put in school on attanining the age of five. A few days later, Thimmanna took ill and breathed his last.

The responsibility of educating Venkateswara felt on Gururaja, the elder son of Thimmanna. He found much difficulty in maintaining his family. At the age of eight he performed Venkatanatha's upanayanam (sacred thread cermany) with the help of donations received from rich people. Then he sent Venkatanatha to his brother-in-law, Sri Lakshminarasimhacharya for further education. Sri Lakshminarasimhacharya felt it not only easy but a pleasure to teach his new ward as the latter was quick to learn. In a very short time, the boy acquired mastery over the Vedas, the six sastras and the eighteen paranas and became unrivelled in scholarship. Venkatanatha was married to a young beautifull and virtuous girl named Saraswathi at the proper age. Generally education ends with marriage.But it was not so in the case of Venkatanatha. At that time , the pontific seat at Kumbakonam was adorned by Sri Sudhindra Thirtha, who was trained by the famous Sri Vijayendra Thirtha Swami. Sri Sudhindra was proficient in the traditional sixty-four arts and he taught many peoples, besides propagating the Dwaita ideals.Venkatanatha desired to go to him and receive lessons in philosophy. Accordingly taking his elder brothers permission he went to Sri Sudhindra prostrated before him and stood at a distance in great humility. The Swami asked him who he was.Venkatanatha replied that he was Venkanna , son of the Veena Scholar, Thimmanna and expressed a desire to receive instruction from the Swami in "Sri Sudha". Sri Sudhindra was pleased with him and he not only agreed to teach him but also permitted him to reside in the mutt and receive "Thirtha" and "Prasadams".

Venkanna studied the lessons on "the Sudha" with earnestness and learnt them by heart everyday. He would get difficult portions explained by his teacher. The teacher was deeply impressed by the pupils devotion and faith and began to look upon him with affection. This roused the jealousy of other pupils, who planned to bring forth the teacher's wrath on Venkatanatha. One day the jealous classmates went to Sri Sudhindra without the knowledge of Venkanna. They said "O preceptor! The new-comer, Venkanna, is not studying his lessons well. He is always sleepy and indulging in unbecoming in actions. It is waste to feed and teach such a pupil. He is unfit to reside in the Mutt. So, we request you to drive him out". They uttered many lies to strengthen their argument. The Swami heard them and replied "Don't worry, I shall enquire about him and set him right, you had better go away". After a while, all the pupils came to learn their lessons. Sri Sudhindra commenced teaching. But having some doubt in explaining a portion. He told the pupils to come next day and said he would explain it then.

Venkanna was in the habit of listening to the lessons on "Sri Sudha" with concentration, and noting the explanations in a note-book, at night, before going to sleep. As usual, he noted down correctly what he had learnt that day and went to sleep. After a short while Sri Sudhindra came to see him. Venkanna was in deep sleep.. There were some palmyrah leaves with writings on them. The teacher took them up and observed them. Venkanna was writing a regular annotation for "Sri Sudha" , entitled "Parimalam". He referred to the explanation for the statement about the meaning of which he had some doubt. Vekanna had explained it clearly and beyond any doubt. The teacher read it and his doubt was cleared fully. He felt happy to realise that vekantanatha's scholarship and ability were unrivalled. Just then Venkanna was shivering with cold as he had no blanket to cover himself with seeing this, Sri Sudhindra wrapped his own upper garment on the sleeping pupil, took the palmyrah leaves and went away.

Venkanna got up from sleep early in the morning. He was grieved at the disappearance of the manuscripts he had by his bed-side.. He was afraid of his teacher's wrath. He feared what punishment might befall him. He was at a loss to know how to convince his teacher of his innocence. Hoping for divine grace to get out of the trouble, he finished his bath and other activities, approached the Swami, prostrated himself before him and said, "O Guru! Someone covered my body with his cloth while I was asleep last night. My manuscripts are missing. I don't know who took them; I am not to blame.. Forgive me-"Sri Sudhindra replied, "Do not worry, it is time to begin the lessons, Let us go".

On seeing the other pupils the Swami said, Venkanna is not an ordinary person, He is a genius and a man of virtue. He is writing an annotation every night on what he has learnt during the day. Yesterday I had to dismiss the class as I could not find the correct explanation for a sentence. But last night Venkanna wrote the correct explanation for it in his book. You also had better listen to it." So saying he read out the explanation given by Venkanna in his book. All the peoples were astonished. Sri Sudhindra paid an encomium to the proficiency and skill of Venkanna and awarded him the title of "Parimalacharya", as he had written the commentary of "Parimala" on the teachings of "Sri Sudha". Ever since the other pupils showed Venkanna great respect and regard. The Swami's affection for him increased more than before.

After some days, Sri Sudhindra started on a pilgrimage, followed by his pupils. He visited various cities and villages and accepted the gifts and offerings given by the devotees and blessed them. In this manner, they reached Mathrai in the south. In that city was a Tamil sannyasi, who was well versed in grammer and was called a "Vaiyakarani". He was proud that no one could equal him in the knowledge of grammer. He wished to enter into a disputation on grammer with Sri Sudhindra . But the Swami said to him, "First you had better engage your self in a dispute with student, Venkatanatha . If you defeat him you can contest with me". The sanyasi agreed and commenced a disputation with Venkatanatha. On "Mahabhashya" venkatanatha was an adept in argumentation on all sastras. So he easily countered every one of the Sannyasi's arguments by his prowess and won over him finally. The Tamil sannyasi accepted defeat gracefully. Every one was struck with wonder on seeing the dexterity with which Venkatanatha had demolished. Everyone of the arguments proferred by the tamil sannyasi. Sri Sudhindra Swami was all admiration for his pupils excellence at argumentation. He at once blessed venkatanatha by conferring on him the title of "Mahabhashyacharya".

                          மகான்கள் : ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர்

விவேகானந்தர் உட்பட பல சாதுக்களின் குருவாகவும், மெய்யறிவு பெற்ற ஞானியாகவும் விளங்கியவர் ஸ்ரீ ராமகிருஷ்ண பரமஹம்சர். அவர் தட்சிணேசுவரத்தில் உள்ள காளி கோயிலில் பூசாரியாகப் பணியாற்றி வந்த காலம். அப்போது அவ்வாலயத்தின் நிர்வாகியாக ராணி ராசமணி தேவியின் மருமகன் மதுர்பாபு இருந்து வந்தார். அவர், பரமஹம்சரைக் கடவுள் அவதாரமாகவே கருதி வணங்கி வந்தார்.
ஒரு நாள் ராமகிருஷ்ணர் தனது அறையின் முன் உள்ள வராந்தாவில் அங்கும் இங்கும் உலாவிக் கொண்டிருந்தார். அவர் நடைபயிலுவதை தூரத்தில் தன் அறையில் இருந்தவாறே வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்தார் மதுர்பாபு. அப்போது திடீரென அங்கே பரமஹம்சரின் உருவத்துக்குப் பதில் காளியின் உருவம் நடமாடுவது தெரிந்தது. நம்பமுடியாமல் கண்களைக் கசக்கிவிட்டுப் பார்த்தார் மதுர்பாபு. ஆம், அங்கே காளிதான் நடமாடிக் கொண்டிருந்தார். மறுகோடிக்குச் சென்று திரும்பியதும் காளி உருவம் மறைந்தது. சிவன் உருவம் தோன்றியது. பகவான் ராமகிருஷ்ணர் காளியாகவும் சிவனாகவும் மாறிமாறி நடமாடிக் கொண்டிருந்தார். மதுர்பாபு அளவிலா ஆச்சரியம் அடைந்தார். தான் பார்ப்பது உண்மைதானா அல்லது கனவா என்ற சந்தேகம் அவருக்கு ஏற்பட்டது. அறைக்கு வெளியே வந்து மீண்டும் உற்றுப் பார்த்தார். அங்கே சிவனும் சக்தியும் மாறிமாறி நடமாடிக் கொண்டிருந்தனர். பகவான் ராமகிருஷ்ணர் அங்கே சிவசக்தி சொரூபமாய்க் காட்சி அளித்தார்.
சற்று நேரம் கழித்து ராமகிருஷ்ணர் அறைக்குத் திரும்பியவுடன் தான் கண்ட காட்சியைப் பற்றி எடுத்துரைத்தார் மதுர்பாபு. குருதேவர் அதனை ‘ஆம்’ என்று ஒப்புக்கொள்ளவுமில்லை. ‘இல்லை’ என்று மறுக்கவுமில்லை. ‘எனக்கு ஏதும் தெரியாது!, எல்லாம் பகவான் செயல்’ என்று கூறிவிட்டு அங்கிருந்து நகர்ந்து விட்டார். தான் கண்ட உண்மையைப் பலரிடமும் கூறி ஆச்சர்யப்பட்டார் மதுர்பாபு.
‘ராமனாகவும் கிருஷ்ணனாகவும் வந்தவன் எவனோ, அவனே ராமகிருஷ்ணனாக வந்திருக்கிறான்!’ என்று விவேகானந்தருக்குத் தமது அவதார ரகசியத்தை வெளியிட்ட மகா புருஷர் அல்லவா அவர்.
2. சுவாமி விவேகானந்தர்
இந்து சமயத்தின் எழுச்சிக்கும், உயர்வுக்கும் வித்திட்ட வீரத்துறவி சுவாமி விவேகானந்தர். ‘ஒருவன் தேவையில்லாமல் உன் ஒரு கன்னத்தில் அறைந்தால் நீ அவனது இரண்டு கன்னங்களையும் திருப்பித் தாக்கு’ என வீரக் குரல் எழுப்பியவர். இளைஞர்களிடையே தேசபக்தியையும், விழிப்புணர்ச்சியையும் தூண்டியவர். சேவை ஒன்றே இறைவனை அடையும் வழி என்று இந்த உலகுக்கு உணர்த்தியவர்.
1893 ஆம் ஆண்டு. சுவாமி விவேகானந்தர் சொற்பொழிவாற்றச் சிகாகோ சென்றிருந்த நேரம். சர்வ சமயங்களின் மகாநாட்டிற்குச் செல்வதற்காக தெருவில் நடந்து சென்று கொண்டிருந்தார் அவர். அப்போது எதிரே டிக்கின்ஸன் என்ற இளைஞர் தன் தாயாருடன் நடந்து வந்து கொண்டிருந்தார். சுவாமி விவேகானந்தரைப் பார்த்தவுடன் அந்த இளைஞருக்கு சொல்லலொணாப் பரவசநிலை உண்டாயிற்று. தாம் சிறு வயதில் தண்ணீரில் மூழ்கித் தத்தளித்தபோது தமக்குக் காட்சி அளித்த உருவம் இதுவே என்பதையும், தம்மைக் காப்பாற்றியது இவர்தாம் என்பதையும் உணர்ந்த டிக்கின்ஸன், ஆச்சரியத்துடன் தன் தாயாரிடம் அதுபற்றித் தெரிவித்தார். பின்னர், அவர்தான் சுவாமி விவேகானந்தர் என்பதையும், அவர் இந்தியாவிலிருந்து சமயங்களின் பாராளுமன்றத்தில் உரையாற்ற வந்திருப்பதையும் அறிந்து கொண்டார்.
ஆர்வத்துடன் சுவாமிகளைப் பின்தொடர்ந்து சென்று, மாநாட்டின் முடிவில் அவரைச் சந்தித்தார் டிக்கின்ஸன். சுவாமி விவேகானந்தர் புன்முறுவல் பூத்த முகத்துடன் டிக்கின்ஸனை நோக்கி, ‘நீ எப்பொழுதும் தண்ணீரை விட்டுச் சற்று விலகியே இருக்க வேண்டும் என நான் விரும்புகிறேன்’ என்று கூறினார். சிறுவனாக இருந்தபோது நடந்த, தனக்கு மட்டுமே தெரிந்த அந்த அதிசயச் சம்பவத்தைப்பற்றி விவேகானந்தர் கூறக் கேட்டதும் ஆச்சர்யமடைந்தார் டிக்கின்ஸன். உடனே மனதுக்குள் ‘இவரே எனக்கு குருவாக இருந்து வழிநடத்த வேண்டும்’ என்றும் நினைத்துக் கொண்டார். அதை டிக்கின்ஸன் சொல்லாமலேயே உணர்ந்து கொண்ட விவேகானந்தர், ‘ என் அன்பு மகனே! நான் உன் குரு அல்ல; உன் குரு பின்னால் வருவார். உனக்கு வெள்ளிக் கிண்ணம் ஒன்றையும் பரிசாகத் தருவார். இப்பொழுது உன்னால் தாங்கிக் கொள்ள முடிந்ததை விட மிக அதிகமான அருளாசிகளை உன்மேல் பொழிவார்’ என்று கூறி ஆசிர்வதித்தார். டிக்கின்ஸனும் சுவாமி விவேகானந்தரை வணங்கி விடைபெற்றார்.
இச்சம்பவம் நிகழ்ந்து 32 ஆண்டுகள் கழிந்த நிலையில் சுவாமி விவேகானந்தர், டிக்கின்ஸனிடம் கூறியது உண்மையானது. 1925ஆம் ஆண்டில் டிக்கின்ஸன் இந்தியாவின் மற்றொரு மாபெரும் யோகியான பரமஹம்ச யோகானந்தரைச் சந்தித்தபொழுது, அவர் டிக்கின்ஸனுக்கு வெள்ளிக் கிண்ணம் ஒன்றைப் பரிசாக அளித்ததுடன், தமது சீடராகவும் ஏற்றுக்கொண்டார்.
இவ்வாறு பல ஆண்டுகளுக்கு முன்னால் நடந்தவற்றையும், பின்னால் நிகழப் போவதைப் பற்றியும் அறிந்த அளப்பரிய ஆற்றல் கொண்டவராக சுவாமி விவேகானந்தர் விளங்கினார்

SAIVA-SIDDHANTA

Definition:

    Saiva-Siddhanta is a way of life which believes in the existence of a Primal Being, preferably called by the traditional name Siva.  The term Siva means the auspicious and connotes the Immutable consciousness-Bliss.  In the religious philosophy of Saiva-Siddhanta the Absolute of philosophy and the God of religion, whom we adore and worship, are one and the same.

Antiquity:

    It is useful to note that all religions begin with certain beliefs, forms of worship and prayers, develop into culture and finally takes the form of religious philosophy.  The worship of Siva is one of the oldest practices of men and mostly widespread in India and elsewhere.  Saint Manikka vacakar, in Tiruvempavai addresses Lord Siva in the words, 'Ancient among the past existing are the ancient world, characterised by the newness of the newest simultaneously'.  This shows that the religious philosophy symbolised by Siva, is a perennial one and syncretic.

    In regard to the antiquity of the religious thought two quotations may be given.  Dr. S. Radhakrishnan in an essay on religion writes,'Among the relics of Indus civilization are found figures which are the proto-types of Siva suggesting that he who explores his inward nature and integrates it is the ideal man'.  He continues to say, 'This image has haunted the spiritual landscape of this country(India) from early times till today'.  Dr. Mantrini Prasad of the Himachal Pradesh University, in a review of a book on 'Kashmir Saivism'writes as follows: 'Indian philosophy reaches the summum bonum for mankind through yoga discipline, which has been patronised by the saivite school of philosophy ever since the days of Indus Valley civilization: Saiva philosophy flourished in the south, the east and the north with equal zeal and vigour'.  These observations point to the conclusion that Saivism is the oldest extant religion and it has made significant contribution to the yoga culture.

Historical background in the South
    Saiva-Siddhanta which is mostly widespread in Tamil Nadu should be distinguished from the other phases of Saivism such as Kashmir Saivam and Vira Saivam which are monistic in conception.  Saiva-Siddhanta as developed and perfected in the South is theistic, realistic and pluralistic in character.  While some thinkers base the unity of the universe by stressing on the identity of the various factors, the Saiva-Siddhantins do the thing by organisation, resorting to the scientific attitude.  Saiva-Siddhanta is qualified by the expression, 'Suddadvaita'.  It means that it interprets advaita as it is; without any qualifying adjunct such as kevala or visista; nor is it bedhavada.  Non-separableness is attributed to the primal Being which causes changes while yet remaining unchanging and unchangeable.

    The term Siva is conspicuous by its absence in the ancient Tamil literature. But still there is no doubt about the form or identity of the deity who had been held as the primal Being by the people of Tamil land.  In Tolkappiyam the topic of Kadu vazhttu refers to the invocation of Lord Siva as the deity presiding over the cremation ground, which represents the primal Being who is the excess of the changing world.  The first stanza in Kali-t-tokai that speaks of Lord Siva as remaining alone with His spouse after involving all the worlds should be considered to illustrate the topic of Kadu Vazhttu of Kanchi-t-tinai of Tolkappiyam. This is also evident from the references found in Sangam literature to the Lord of three eyes and his temple.  There is also reference to Siva in the twin epics that have followed the Sangam literature.  In Cilappadikaram, Ilanko adikal refers to Siva as the Great one with form unborn (pirava yakkai-p-periyon).  This distinguishes Him from the individual selves which have organisms born as per their two deeds, merits and demerits.  From the words of the Saiva vadi of Manimekalai in the town of Vanci we hear almost all the attributes of Siva, which a modern Saivite would like to ascribe to Him.  But still it will be true to History to remember that the Saivities of South India have followed the orthodox tradition while pursuing the theory and practice of their religion.

    The ancient people had collected their scriptural works and called the collection Vedas.  All those that held the vedas authoritative were called orthodox or vaidiks, and those that did not accept them as the source of truth were called heterodox or avaidiks.  The Saiva Siddantis claimed and had been accepted to be orthodox.  Hence their responsibility was more than ordinary: they had to establish themselves as the true representatives of the vedik thoughts and at the same time they had to fulfil the requirements of the conditions for growth and progress and adhere to the scientific truths that are being revealed in course of time.

    This modernism is fulfilled by them by giving suitable interpretations to the established scriptural dicta.  This is done by this school of thought by establishing the postulate that the God-given scripture is of two kinds, general and special.

    Saint Tirumular say, 'The Vedas and Sivagamas are the true scriptures divinely bestowed upon man; and they are respectively general and special.  Some may attribute difference between their conclusions; but for the great they are identical.'

    This fundamental principle of unity between diverse scriptures has also been stressed by the religious teacher Sambandar of the 7th century, Srikantha of the 11th century(or of earlier era) and Sekkizhar of the twelfth century.  The date of  Tirumular may be taken to be not later than the 5th century.  This has been followed by Meykandar, Arulnandi and others of this persuasion in later times.

    This broad based nature of Saiva Siddhanta is evident also in the fact that for it, not only the inherited authority of the inspired utterings, but also the intellectual authority of perception and inference is of equal value.  Among the inherited authorities the school of thought does not see any difference between Sanskrit and  Tamil sources.  Perhaps Tamil sources are more definite and clearer.   

    It is to be noted that the religious philosophy of Saiva Siddhanta, though confined to India, has no single founder except the 'Divinity that shape our ends'.  It does not depend for its validity or distinct features on the religious or spiritual experience of any single individual.  The system has grown from very early times and derives its authority from the intuitions and experiences of countless saints, sages and seers through out the ages.  It got perfected, adjusting itself to the needs of the times and continues to be a living force.  It influences and shapes the lives of men  of its persuasion as culture and civilization advance.  In fact, all systems of thought are in a way interpretations of the rich inherited traditional wisdom in accordance with the contemporary science.

    It should be stressed that the Saiva Siddhanta system has for its source material the classic works both in Sanskrit and Tamil.  The Vedas, the Upanisads and the Sivagamas in Sanskrit, Sangam literature, Tirukkural and such other works in Tamil bear marks of its influence and contain most of its concepts.  But the scope, depth and the essential and distinguishing features of the system are to be defined with reference to two sets of scriptural tests in Tamil.  They are the twelve sacred books known as Tirumuraikal and the fourteen canonised philosophical treatises called the Saiva Siddhanta Sastras.  For the Temple construction and its worship Sivagamas are followed.

    For a logical presentation of the system of Philosophy, one may refer to Siva jnana Bodham and its secondary Sivajnana Siddhi.  Its derivative Sivaprakasam may also be referred to, to know the main principles of the religious philosophy.

    The commentary on Sivajnana Bodham in Tamil  by Sivajnana Munivar of the 18th century is a standard work.  It is a critical work embracing all the standard views of religious philosophy in India and enabling the student to arrive at the correct views of the Saiva Siddhanta Philosophy.

    To know the substance of the philosophic system and the scheme of religious life prescribed in it, two short and succinct works of the fourteen sastras in Tamil, maybe read with advantage.  The first is Tiruvarutpayan, a work of ten chapters of ten couplets each  and the other is Unmai Vilakkam of 54 stanzas of veenba metre.  The second is catechymsal in form.

Historical background of the Tamil treatise Sivajnana Bodham

    When over emphasis came to be laid on Sanskrit works with the various commentaries on the Brahma sutras, Meykandar of the early 13th century came on the scene like the rising Sun.  He produced the basic work on Saiva Siddhanta known as Sivajnana Bodham of 12 aphorisms of 40 lines.  He pioneered the holy line of the preceptors called the Saiva Santana acaryas who produced great philosophic works in Tamil by way of elucidation of Sivajnana Bodham and preserved the traditional religious practices.  The fourth among them Saint Umapati, the author of Sivaprakacam and Tiruvarutpayn was also a Sanskrit writer.  He has written a commentary on Pauskara, an Upagama.  He has also collected about 100 Sanskrit slokas of Agamas and arranged them into an authorative work on Saiva Siddhanta.  The work is called Sataratna Sangraha.

    We are mainly interested in Meykandar who turned the minds of the scholars from dispute about words to dicernment of things.  He has followed the footsteps of the Tamil teachers while adhering to the Sanskrit tradition.  Sivajnana Bodham was preceded by two Tamil works on Saiva Siddhanta.  They are Tiruvundiyar and Tirukkalirrupadiyar of the 12th century.  These two works mostly refer to the Tamil scriptures and were designed to enlighten the disciple on the special or true nature of the three categories God, Self and the principles of bondage.

  

(வாழ்க்கை வரலாறும் போதனைகளும்)

பகவத் பிரேமையை பரப்ப வந்த தூதரும், பகவந் நாம சங்கீர்த்தன முறையின் தந்தையுமான பகவான் ஸ்ரீ சைதன்ய மகாபிரபு, வங்காளத்திலுள்ள நவத்வீப நகரத்தின் ஒரு பகுதியாகிய ஸ்ரீதாம மாயாப்பூரில், 1407 சகாப்த ஆண்டு (பெப்ரவரி, 1486-ம் ஆண்டு) ஃபால்குணி பௌர்ணமியின் மாலை நேரத்தில் அவதரித்தார். அவரது தந்தையான, ஸ்ரீ ஜகன்னாத் மிஸ்ரர், சில்ஹட் மாகாணத்தில் ஒரு கற்றறிந்த பிராமணராக இருந்தார். அச்சமயத்தில் நவத்வீபம் கல்விக்கும், கலாசாரத்திற்கும் பெயர்பெற்ற இடமாகத் திகழ்ந்ததால், அவர் தமது கல்வியைத் தொடர்வதற்காக நவத்வீபத்திற்கு வந்து சேர்ந்தார். ஸ்ரீல நீலாம்பர சக்கரவர்த்தி நவத்வீபத்தைச் சேர்ந்த சிறந்த பண்டிதராவார். அவரது மகளான ஸ்ரீமதி சச்சிதேவியைத் திருமணம் செய்து கொண்ட பின், அவர் கங்கைக் கரையில் குடியேறினார்.

ஜகந்நாத் மிஸ்ரருக்கும் அவரது மனைவியான ஸ்ரீமதி சச்சிதேவிக்கும் சில பெண் குழந்தைகள் பிறந்தனர். அவர்களில் பெரும்பான்மையினர் இளம் வயதிலேயே இறந்து விட்டனர். இறுதியில் பெற்றோரின் பாசத்தை அனுபவிக்க ஸ்ரீ விஸ்வரூபர் மற்றும் விஸ்வம்பரர் ஆகிய இரு புத்திரர்கள் மட்டுமே மிஞ்சினர். அவர்களில் பத்தாவதாகப் பிறந்தவரும், இளையவருமான விஸ்வம்பரர் வேப்ப மரத்தடியில் பிறந்ததனால் பிற்காலத்தில் நிமாய் பண்டிதர் என்றும், அதன்பிறகு துறவற வாழ்வை ஏற்றபின், பகவான் ஸ்ரீ சைதன்ய மகாபிரபு என்றும் அழைக்கப்பட்டார். நாற்பத்தெட்டு ஆண்டுகளாக பல உன்னதமான செயல்களை வெளிப்படுத்திய பகவான் ஸ்ரீ சைதன்ய மகாபிரபு, 1455 சகாப்த ஆண்டில் பூரியில் மறைந்தருளினார்.
அவரது முதல் இருபத்துநான்கு ஆண்டுகளை அவர் நவத்வீபத்தில் மாணவராகவும், குடும்பஸ்தராகவும் கழித்தார். அவரது மனைவியான ஸ்ரீமதி லக்ஷ்மிபிரியா, பகவான் வெளியூருக்குச் சென்றிருந்த சமயத்தில் இளம்வயதிலேயே இறந்துபோனார். கிழக்கு வங்காளத்திலிருந்து அவர் திரும்பி வந்ததும், அவரது தாயாரின் வேண்டுகோளின்படி, இரண்டாவது மனைவியாக ஸ்ரீமதி விஷ்ணுபிரியா தேவியை அவர் திருமணம் செய்து கொண்டார். பகவான் இருபத்து நான்கு வயதில் துறவறம் மேற்கொண்டபொழுது, விஷ்ணுபிரியா தேவிக்கு பதினாறு வயதே நிரம்பியிருந்தது. இதனால் அவரது வாழ்நாள் முழுவதும் அவர் பிரபுவின் பிரிவுத் துயருடனேயே வாழ்ந்து வந்தார்.
சந்நியாசம் ஏற்ற பகவான், தமது தாயாரான ஸ்ரீமதி சச்சிதேவியின் வேண்டுகோளுக்கு இணங்கி, ஜகந்நாத் பூரியையே தமது தலைமையமாகக் கொண்டார். 24 ஆண்டுகள் பகவான் பூரியிலேயே தங்கியிருந்தார். இதில் ஆறு வருடங்களுக்கு அவர் இந்தியா முழுவதும், குறிப்பாகத் தென்னிந்தியா முழுவதும் சுற்றுப் பயணம் மேற்கொண்டு, ஸ்ரீமத் பாகவதத்தைப் பிரசாரம் செய்தார். பகவான் சைதன்யர் ஸ்ரீமத் பாகவதத்தைப் பிரசாரம் செய்ததுடன், பகவத் கீதையின் போதனைகளையும் நடைமுறைக்கு ஏற்ற வகையில் பிரசாரம் செய்தார். பகவத் கீதையில் பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் முழுமுதற் கடவுளாக சித்தரிக்கப்படுகிறார். மேலும் ஒருவர் எல்லா வகையான வழிபாட்டு முறைகளையும் கைவிட்டு, பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் ஒருவரை மட்டுமே வழிபாட்டுக்குரிய மூர்த்தியாக ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்பதே கீதையில் பகவானுடைய கடைசி உபதேசமாகும். பகவானுடைய பக்தர்கள் எல்லா வகையான பாவ விளைவுகளிலிருந்தும் காப்பாற்றப் படுவார்கள் என்றும், கவலைப்படக் காரணமில்லை என:றும் பிறகு பகவான் உறுதியளிக்கிறார்.
துரதிஷ்டவசமாக, பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் நேரடியாக உத்தரவுகளையும், கீதையின் போதனைகளையும் அளித்திருந்த போதிலும், அறிவற்றவர்கள் அவரை சரித்திரப் புகழ்பெற்ற மனிதராக தப்பாகப் புரிந்து கொண்டுள்ளனர். இதனால் அவரை ஆதியான பரமபுருஷ பகவானாக ஏற்றுக்கொள்ள மறுக்கிறார்கள். இத்தகைய அறிவற்ற மனிதர்கள் பக்தரல்லாதவர்களால் தவறான வழியில் செலுத்தப்படுகின்றனர். இவ்வாறாக பகவத் கீதையின் போதனைகள் பெரும் பண்டிதர்களாலும் கூட தப்பாக விளக்கப் படுகின்றன. பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் மறைவுக்குப் பிறகு கற்றறிந்த பண்டிதர்கள் கீதைக்கு நூற்றுக்கணக்கான உரைகளை எழுதியுள்ளனர். ஆனால் அவற்றில் பெருமபாலான உரைகள் சுயநல நோக்கத்துடன் எழுதியவையாகும்.
ஸ்ரீகிருஷ்ண சைதன்ய மகாபிரபு பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரேயாவார். ஆனால், இம்முறை அவர் பொதுமக்கள், சமயவாதிகள் மற்றும் தத்துவவாதிகள் ஆகியோருக்கு, ஆதிபுருஷரும், சர்வ காரணங்களுக்கும் காரணமானவருமான பகவன் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் உன்னதமான நிலையைப் பற்றி பிரசாரம் செய்வதற்காக மிகச்சிறந்த பகவத் பக்தராக அவர் தோன்றினார். பிருந்தாவனத்தில் நந்த மகாராஜனின் புதல்வராகத் தோன்றிய ஸ்ரீ கிருஷ்ணரே பரமபுருஷ பகவான் என்பதால் அவரே எல்லோருடைய வழிபாட்டுக்கும் உரியவர் என்பதே அவரது பிரசாரத்தின் சாராம்சமாகும். பிருந்தாவனம் பகவானிலிருந்து வேறுபட்டதல்ல. ஏனெனில் பகவானுடைய பெயர், புகழ், உருவம் மற்றும் அவர் அவதரிக்கும் இடம் ஆகிய அனைத்தும் பகவானுடன் எல்லா விதத்திலும் ஒத்திருக்கின்றன. எனவே பகவானைப் போலவே பிருந்தாவனமும் வழிபடத் தகுந்ததாகும். பகவானிடம் தூய அன்பு கொண்டு அவரை வழிபடுவதே, மிகவுயர்ந்த உன்னதமான வழிபாட்டு முறையாகும்.
பகவான் ஸ்ரீ சைதன்ய மகாபிரபுவும் இதுதான் மிகச்சிறந்த வழிபாட்டு முறை என்று சிபாரிசு செய்கிறார். ஸ்ரீமத் பாகவத புராணமே பகவானைப் புரிந்து கொள்வதற்குரிய குறையற்ற இலக்கியம் என்பதை அவர் ஏற்றுக்கொண்டார்.  மேலும் பிரேமை நிலையை, அல்லது பகவத் பிரேமையை அடைவதே மனிதனின் முடிவான நோக்கம் என்பதையும் அவர் பிரசாரம் செய்தார்.
பகவான் ஸ்ரீ சைதன்யரின் பக்தர்களான ஸ்ரீல விருந்தாவனதாஸ் தாகுரர், ஸ்ரீ லோசன் தாஸ் தாகுரர்,  ஸ்ரீல கிருஷ்ணதாஸ கவிராஜ கோஸ்வாமி, ஸ்ரீ கவிகர்ணபுரர், ஸ்ரீ பிரபோதானந்த சரஸ்வதி, ஸ்ரீ ரூப கோஸ்வாமி, ஸ்ரீ சனாதன கோஸ்வாமி, ஸ்ரீ கோபாலப்பட்ட கோஸ்வாமி, ஸ்ரீ ஜீவ கோஸ்வாமி, ஸ்ரீ ரகுநாதபட்ட கோஸ்வாமி, ஸ்ரீ ரகுநாத்தாஸ் கோஸ்வாமி ஆகியோரும், கடந்த இருநூறு ஆண்டுகளுக்குள் தோன்றியவர்களான ஸ்ரீ விஸ்வநாத சக்கரவர்தி தாகுரர், ஸ்ரீ பலதேவ வித்யாபூஷணர், ஸ்ரீ சியாமானந்த கோஸ்வாமி, ஸ்ரீ நரோத்தம தாஸ் தாகுரர், ஸ்ரீல பக்திவிநோத் தாகுரர் மற்றும் இறுதியாக ஸ்ரீல பக்தி சித்தாந்த சரஸ்வதி தாகுரர் ஆகியோரும், மற்றும் பல புகழ்பெற்ற பண்டிதர்களும், பக்தர்களும் பகவான் சைதன்யரின் வாழ்வையும், போதனைகளையும் பற்றிய பல நூல்களையும், இலக்கியங்களையும் தயாரித்துள்ளனர். இத்தகைய நூல்கள் அனைத்தும், வேதங்கள், புராணங்கள், உப நிஷதங்கள், இராமாயணம், மகாபாரதம் போன்ற சாஸ்திரங்களையும் ஆதாரமாகக் கொண்டுள்ளன. மேலும் அங்கீகரிக்கப்பட்ட ஆச்சாரியார்களாலும் அவை ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு உள்ளன. இவை தனித்தன்மை வாய்ந்த ஒப்பற்ற ஞான நூல்களாகும். துரதிஷ்டவசமாக இந்நூல்களைப் பற்றி உலக மக்கள் இன்னும் அறியாமலேயே உள்ளனர். ஆனால் பெரும்பாலும் சமஸ்கிருத மற்றும் வங்காள மொழிகளிலேயே உள்ள இந்த இலக்கியங்கள் உலக மக்களின் கவனத்திற்கு வந்து, சிந்திக்கத் தெரிந்த மக்களால் ஏற்றுக்கொள்ளப்படும் காலம் விரைவில் வரும். அப்போது இந்தியாவின் பெருமையும், அதன் அன்புச் செய்தியும் உலகையே மூழ்கடித்து விடும்.
பகவான் சைதன்யரின் வாழ்க்கை மற்றும் உபதேசங்களைப் பற்றிய இச்சிறு விளக்கத்தைப் படிப்பவர்கள், ஸ்ரீல விருந்தாவனதாஸ் தாகுரர் (ஸ்ரீ சைதன்ய பாகவதம்) மற்றும் ஸ்ரீல கிருஷ்ணதாஸ கவிராஜ கோஸ்வாமி (ஸ்ரீ சைதன்ய சரிதாம்ருதம்) ஆகியோரின் நூல்களைப் படிப்பதால் பெரிதும் நன்மையடைவார்கள். பகவான் சைதன்யரின் ஆரம்ப வாழ்வைப் பற்றி சைதன்ய பாகவதத்தின் ஆசிரியர் மிகவும் அற்புதமாக வர்ணித்துள்ளார். மேலும் சைதன்யரின் உபதேசங்களைப் பொறுத்தவரை அவை சைதன்ய சரிதாம்ருதத்தில் தெளிவாக விளக்கப்பட்டுள்ளன. இப்பொழுது இவ்வுபதேசங்களைக் கொண்ட நூல், பகவான் சைதன்யரின் போதனைகள் (Teachings of Lord Caitanya) எனும் பெயரில் ஆங்கிலத்தில் வெளிவந்துள்ளது. பகவான் சைதன்யரின் சம காலத்தவரும், அவரது முக்கியமான பக்தர்களில் ஒருவருமான ஸ்ரீல முராரி குப்தர் பகவானின் இளவயது வாழ்வை குறித்து வைத்துள்ளார். இவர் அக்காலத்தில் ஒரு மருத்துவராக இருந்தார். மேலும் ஸ்ரீ சைதன்ய மகாபிரபுவின் பிற்பகுதி வாழ்வு ஸ்ரீ தாமோதர கோஸ்வாமி, அல்லது ஸ்ரீல சொரூப தாமோதரரால் குறித்து வைக்கப்பட்டுள்ளது. இவர் ஸ்ரீ சைதன்யரின் அந்தரங்கச் செயலாளரும், பூரியில் அவரது இணைபிரியா தோழரமாக இருந்தார். இவ்விரு பக்தர்களும், ஸ்ரீ சைதன்யரின் எல்லா நடவடிக்கைகளைப் பற்றியும் குறித்து வைத்துள்ளனர். பிற்காலத்தில், ஸ்ரீல தாமோதர கோஸ்வாமி முராரி குப்தர் ஆகியோரின் குறிப்புப் புத்தகங்களை (கடசா) ஆதாரமாகக் கொண்டுதான், மேற்குறிப்பிட்ட பகவான் சைதன்யரைப் பற்றிய நூல்கள் அனைத்தும் தொகுக்கப்பட்டன.
எனவே பகவான் சைதன்யர், 1407 சகாப்த ஆண்டில் (1486-ம் ஆண்டு), ஃபல்குணி பௌர்ணமி தினத்தன்று மாலை நேரத்தில் அவதரித்தார். பகவானின் விருப்பப்படி அன்று மாலை சந்திர கிரகணமாக இருந்தது. கிரகண நேரத்தில் கங்கையிலோ, மற்ற புண்ணிய நதிகளில் நீராடி, தூய்மைக்காக வேத மந்திரங்களை உச்சரிப்பது இந்துக்களின் வழக்கமாகும். இந்த சந்திர கிரகணத்தின்போது தான் பகவான் ஸ்ரீ சைதன்யரும் அவதரித்தார். அப்பொழுது, ஹரே கிருஷ்ண ஹரே கிருஷ்ண கிருஷ்ண கிருஷ்ண ஹரே ஹரே ஹரே ராம ஹரே ராம ராம ராம ஹரே ஹரே எனும் புனிதமான ஓசை இந்தியா முழுவதிலும் முழங்கியது. பகவானின் பதினாறு நாமங்களைக் கொண்ட இம்மந்திரம் பல புராணங்களிலும், உபநிஷதங்களிலும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இம்மந்திரம் கலியுகத்தின் (தாரக ப்ரஹ்ம நாம) தாரக மந்திரம் என்று விவரிக்கப்பட்டுள்ளது. பகவானின் இப்புனித நாமங்களை குற்றமில்லாமல் ஜெபிப்பதால் அது வீழ்ந்த ஆத்மாவை பௌதிக பந்தத்திலிருந்து விடுவிக்கும் என்று சாஸ்திரங்களில் சிபாரிசு செய்யப்பட்டுள்ளது. பகவானின் எண்ணற்ற நாமங்கள் இந்தியாவிலும், வெளியிலும் உள்ளன. அப்பெயர்கள் அனைத்தும் பரமபுருஷ பகவானையே குறிப்பிடுகின்றன என்பதால், அவற்றை ஜெபிப்பதால் சமமான நன்மையைப் பெறலாம். ஆனால் இப்பதினாறு நாமங்கள் குறிப்பாக இக்கலியுகத்திற்காகவே சிபாரிசு செய்யப்பட்டிருப்பதால், மக்கள் இவற்றை நன்கு பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். மேலும் வேத சாஸ்திரங்களின் விதிகளைப் பயிற்சி செய்து வெற்றி பெற்ற சிறந்த ஆசார்யர்களின் வழியையும் அவர்கள் பின்பற்ற வேண்டும். பகவானின் அவதாரமும், சந்திர கிரகணமும் ஒரே சமயத்தில் நிகழ்ந்தது பகவானின் விசேஷமான அவதார நோக்கத்தையே சுட்டிக்காட்டுகிறது. இக்கலியுகத்தில் பகவானின் புனித நாமங்களைப் பாடுவதன் முக்கியத்துவத்தைப் பிரசாரம் செய்வதே இந்த நோக்கமாகும். இந்த யுகத்தில் அற்ப விஷயங்களுக்கும் சண்டைகள் மூள்கின்றன. எனவேதான் சாஸ்திரங்கள் தன்னுனர்வு பெறுவதற்குப் பொதுவான ஒரு வழியை சிபாரிசு செய்கின்றன. அது பகவானின் புனித நாமத்தைப் பாடுவதாகும். மக்கள் ஒன்றுகூடி, அவரவர் மொழிகளில், காதுக்கினிய பாடல்களால் பகவானை போற்றிப் புகழலாம். இதை குற்றமில்லாமல் செய்தால், பங்கேற்பவர் படிப்படியாக ஆன்மீக பக்குவத்தை அடைவது நிச்சயம். வேறு கடினமான முறைகளைப் பின்பற்ற வேண்டியதில்லை. இத்தகைய கூட்டங்களில், அறிவாளிகள், அறிவற்றவர்கள், பணக்காரர்கள், ஏழை, இந்து, கிறிஸ்தவர்கள், முஸ்லிம், ஐரோப்பியர்கள், ஆங்கிலேயர்கள், இந்தியர்கள், பிராமணர்கள், மற்றும் அனைவரும் உன்னதமான ஓசைகளைக் கேட்டு, இதயத்திலுள்ள அழுக்குகளை தூய்மைப்படுத்திக் கொள்ளலாம். பகவானின் அவதார நோக்கத்தை உறுதிப்படுத்தும் வகையில், உலக மக்கள் அனைவரும் பகவானின் புனித நாமங்களை ஏற்று, நாம சங்கீர்த்தனம் எனும் ஒரே மதத்தை தழுவிக் கொள்வார்கள். அதாவது, பகவான் ஸ்ரீ சைதன்ய மகாபிரபுவின் அவதாரத்துடன் அவரது புனித நாமம் அவதரித்துள்ளது.
அவர் தமது தாயின் மடியில் குழந்தையாக இருந்தபொழுது, அவரைச் சுற்றியிருந்த பெண்கள் கைகளைத் தட்டிக்கொண்டு புனித நாமங்களபை; பாடிய உயனேயே, அவர் அழுவதை நிறுத்திவிடுவார். இச்சம்பவத்தை அக்கம்பக்கத்தில் உள்ளவர்கள் வியப்போடும், மரியாதையோடும் கண்டு களித்தனர். சில சமயங்களில் இளம் பெண்கள் பகவானை அழவைத்து, பிறகு புனித நாமங்களைச் சொல்லி அவரது அழுகையை நிறுத்துவதில் ஆனந்தம் அடைந்தனர்.

எல்லாப் புகழும் இறைவனுக்கே! - இருள்சேர் இருவினையும் சேரா!!

எல்லாப் புகழும் இறைவனுக்கே! - இருள்சேர் இருவினையும் சேரா!!

"இருள்சேர் இருவினையும் சேரா இறைவன் 
பொருள்சேர் புகழ்புரிந்தார் மாட்டு." -  திருக்குறள்:1.5

ஐந்தாவது கடவுள் வாழ்த்துப்  பாடலாகத் திருக்குறளில் இடம்பெறும் மேற்கண்ட குறளுக்குத்  தவத்திரு குன்றக்குடி அடிகளார்  "இறைவனின் பொருளுடைய புகழினை விரும்பியவர்களை   மயக்கம் செய்யும்  நல்வினை,  தீவினை  வந்தடையா." என்றும் "இருள்சேர் - அறியாமை வழிப்பட்ட,  பொருள்சேர் புகழ் - பொருள்  நிறைந்த, அர்த்தமுள்ள  உண்மையான பயன் பொருந்திய புகழ்." என்றும் "இறைவனின் புகழினைச் சொல்லுதல் தன்முனைப்பை நீக்கும்; இறைவனைப்புகழ்தலால் யாரும் இகழப்படுவதில்லை. ஆதலால், அழுக்காறில்லை. எனவே, வினைபடு வாயில்கள் தோன்றா." என்றும் அவரெழுதிய திருக்குறள் உரை நூலில் விளக்கம் தந்துள்ளார்கள் .  திருக்குறள் முனுசாமி  உள்ளிட்ட பெரும்பான்மையான திருக்குறள் உரையாசிரியர்கள், அடிகளாருடைய கருத்தினை ஒட்டியே விளக்கியுள்ளனர்.  ஆயினும், சைவ சித்தாந்தத்தின் வழி சிந்தித்தால், வள்ளுவனின் கவியுள்ளம், உண்மை விளக்கம் வெளிப்பட்டுத் தோன்றுகிறது.

"இறைவன்  பொருள்சேர் புகழ்புரிந்தார் மாட்டு இருள்சேர் இருவினையும் சேரா." என்று கொண்டு கூட்டினால், "இறைவன் பொருள்சேர் செயல்புரிந்தாரிடம்  இருள்சேர் இருவினையும் சேரா."  எனத் தெளியும். அதாவது, 'இறைவன்  பொருள்சேர் புகழ்புரிவது' என்பது ஒருவர் செய்யும் செயலெல்லாம் இறைவன்(சிவன்) செயலே எனச் சிவபுண்ணியங்களாகச்  செயல்புரிவதாகும்; அவ்வாறு செயல்புரிந்தாரிடம்    'இருவினைஒப்பு' எனப்படும் நல்வினையின் பயனாகிய இன்பத்தினிடம் விருப்பு அல்லது தீவினையின் பயனாகிய துன்பத்திடம் வெறுப்பு போன்ற எண்ணங்கள் எதுவும் இன்றி 'நம் மூலமாக இறைவன் இயங்குகிறான்'  என்ற உணர்வு ஒன்றே நிகழ்வதால், 'இருள்சேர் இருவினையும்' சேராமல் நீங்கும் என விளங்கும். 'நான்' செய்வது என்ற உணர்வுடன் செய்யும் நல்வினை கூட, அச்செயல்புரிந்த உயிரின் புண்ணியக் கணக்கிலே சேர்ந்து நற்பயனை, அப்பிறப்பிலோ பிற்பிறப்பிலோ தரும். (நல்வினையும் அதன் பயனை அனுபவிக்குமாறு பிறவியைத் தருவதால்) இது 'தன் நிமித்தம் செயல்புரிவது'என்ற வகையில் வரும்.  வள்ளுவப் பெருந்தகையும்

'யான்என தென்னும் செருக்கறுப்பான் வானோர்க்
குயர்ந்த உலகம் புகும்"

என அருளியுள்ளார்கள். நல்வினையே உயிர்ப் புண்ணியக்  கணக்கில் சேர்ந்து பிறவிப்பிணியைத் தரும்போது போது தீவினை குறித்துச் சொல்ல  வேண்டியதேயில்லை.  எனவே,  மணிவாசகரின்  வாக்கான 

"நன்றே செய்வாய் பிழை செய்வாய்  
  நானோ இதற்கு நாயகமே" - திருவாசகம் 

என்ற திருவாசகத்தின் வழி 'செய்யும் செயலெல்லாம் இறைவன்(சிவன்) செயலே' என்று பணி புரிவதே 'இறைவன்  பொருள்சேர் புகழ்புரிவது' ஆகும்.  அத்தகைய உயிர்களுக்கு மட்டுமே 'இருள்சேர் இருவினையும் சேரா' நிகழும். எனவே, 'இறைவன்  பொருள்சேர் புகழ்புரிந்தார்' என்பதை 'இறைவனின் பொருளுடைய புகழினை விரும்பியவர்களை' என்று நேர் பொருள் கொள்ளுதல் அத்துணைச் சிறப்பன்று. ஆஸ்கார் விருதினைப் பெற்ற தருணத்தில் இசையமைப்பாளர் ஏ.ஆர். ரகுமான் அவர்கள் 'எல்லாப்  புகழும்  இறைவனுக்கே!' என்று அவருக்குக் கிடைத்த வெற்றியை அவர் செயலாகக் கருதாது 'இறைவன்  பொருள்சேர் புகழ் புரிந்தது' குறித்து உலகொர்க்கேல்லாம் உணர்த்தியதை இங்கு நினைவு கொள்ளத் தக்கது. அங்ஙனமல்லாது தம் செயலாகச் செய்யும் நல்வினை, தீவினை இரண்டும் அவ்வவ் உயிரின் 'வினைக்குவியல்' என்னும் 'சஞ்சித கர்மத்தையே' சேரும்.

இனி, 'இருள்சேர் இருவினையும்' என்று நல்வினை, தீவினை ஆகிய இரண்டையும் சேர்த்துக் கூறியது ஏன் என்று சிந்திக்கலாம். தீவினையை இருள் என்றது பொருத்தமே. நல்வினை எப்படி இருள் வகையில் சேரும்? நல்வினை, தீவினை ஆகிய இரண்டிற்கும் தாய் ஆணவமாகிய இருளே. ஏனெனில், உயிரின்மேல் படிந்துள்ள ஆணவ இருளைப் போக்கவே பிறப்பு இறைவனால் நிகழ்த்தப்பெறுகிறது; பிறப்பினால் கிட்டிய உடல்மூலம் உயிர் செயல்பட்டுக் காரியங்களைச் செய்யும்போதுதான் நல்வினை, தீவினை ஆகியன 'ஏறுவினை'களாக (ஆகாமிய கர்மமாக) நிகழ்ந்து பின்  உயிரின் 'சஞ்சித கர்மம்' அல்லது 'வினைக்குவிய'லில் சென்று சேருகின்றன. எனவேதான், 'இருள்சேர் இருவினையும்' என்றார் வள்ளுவர். 

உயிரின்மேல் படிந்துள்ள ஆணவமாகிய இருளால், உயிரின் இயல்பாகிய அறிவு மறைக்கப்பட்டு, தான் யார் என்று உணராது உயிர் கேவலநிலையில் கிடக்கும்.  அறியாமை இருளாகிய ஆணவத்தால் கலக்குண்டு உழலும் உயிர்கள் அவைகளின் இயல்பாகிய அறிவு விளக்கம் பெற்று வீடுபேறு எய்திடவே, சடசக்தியாகிய மாயையினின்று உலகத்தையும்,  ஐம்பொறிகளுடன் ஐம்புலன்களும் கூடிய உடல்களை   அறிவைத்தரப்   படைத்து,  இன்ன உடலில் இன்ன உயிர் என, உயிர்களின் வினைகளுக்கு ஏற்ப (கன்மம்/கர்மம்) அமைத்துத் தருகிறான் இறைவன். இவ்வாறு மாயைக்கு  அருளேயாகிய இறைவனிடத்தும் (உயிர்களைப் பற்றியுள்ள) இருளாகிய ஆணவத்திடமும் தொடர்பு உள்ளதால், செயல் அல்லது வினை எனப்படும் கன்மத்தின் விதையான 'ஆசை'யை முளைவிடச்செய்து இருவினைகளை வளரச்செய்கிறது. அருளின் தொடர்பால் நல்வினையும், ஆணவ இருளின் தொடர்பால் தீவினையும் விளைகின்றன. இது, உயிர்கள் ஆற்றிய நற்தொண்டுகளாலும், புலன்கள் நுகர்ச்சி  தரும் மயக்கத்தால் நிலையில்லாத இப்பிறவிகளை நிலையென எண்ணித் தவறான வழிகளில் பொருளீட்டும் முனைப்பில் செய்யும் தீமைகளாலும் அறியப்படும்.  நல்வினையால் நற்பயனும், தீவினையால் துன்பமும், விளைவுகளாக உயிர்களால் பல பிறவிகளில் நுகரப்படும் (அனுபவிக்கப்படும்). பிறவி நீங்கி முத்திபெற இந்த நல்வினையும் ஒரு காலத்தில் விடப்பட வேண்டியதாதலின், இதுவும் இருளாகிய தாய்வழிச் சொத்தாயிற்று.  ஒரு பிறவியில் நுகரவேண்டிய நல்வினை, தீவினை பயன்களான புண்ணிய, பாவங்கள் 'ஊழ்வினை' / 'பிராப்தம்' / 'பிராரர்த்த கர்மம்' ஆகும். அவ்வாறு ஊழ்வினையை நுகர ஏற்பட்ட பிறவியில் உயிர் ஆற்றும் செயல்கள் (அல்லது)  வினைகள் 'ஏறுவினை' / 'வருவினை' / 'ஆகாமிய கர்மம்'  ஆகும். 'ஊழ்வினை'யின் குழந்தையே 'ஏறுவினை'. இது சென்று சேருமிடம் உயிரின் 'வினைக்குவியல்' எனப்படும் 'சஞ்சித கர்மம்'. ஊழ்வினையை நுகர ஏற்பட்ட பிறவியில் வினைத் துறவறம் பூண்டு, 'இறைவன் பொருள்சேர் புகழ்', அதாவது நமது எல்லாச் செயல்களையும்  'இறைவினையாக'வே நாம்  செயல்  புரிவோமானால் 'இருள்சேர் இருவினை' நம்மை அண்டாது.

  

உயிர்கள் உலகத்தில் பிறந்து இறந்து வரும்பிறவிகளில்  ஈட்டும் வினைகளின் மொத்த தொகுப்பே 'சஞ்சித கர்மம்' அல்லது 'வினைக்குவியல்' ஆகும். 'முக்தி' என்னும் பேரொளி கிட்டும்வரை, ஆணவ இருளில் உழலும் உயிர்களுக்கு  அறிவு விளக்கம் பெறும்வண்ணம், பேரருளாளனாகிய இறைவனால் அருளப்பட்ட கைவிளக்குகளே உடல்களும் உலகமும். இதுகாறும் இப்புவனத்தில் தோன்றிய இறைவனின்  அடியார்களாகிய, மாணிக்கவாசகர் போன்ற  அருளாளர்களால் அருளப்பட்ட மறைகளே மின்விளக்குகள் போல் நின்று 'முற்றறிவு' என்னும் முத்தியை நோக்கிய உயிர்களின் பயணத்தில் துணைபுரிகின்றன. பயண முடிவில், இறைவனின் பேரருள் வெளித்தோன்றி மரணமில்லாப் பெருவாழ்வாகிய 'முக்தி' எனும் இறைப்பேறு (சிவப்பேறு) கிட்டுமாறு அருளும். இவ்ஞான ஒளி வெளிப்படுங்காலை கைவிளக்கும்,மின்விளக்கும் தேவையில்லாமல் போகும். இதையே மணிவாசகர்

"உற்றாரை யான்வேண்டேன் ஊர்வேண்டேன் பேர்வேண்டேன் 
கற்றாரை யான்வேண்டேன் கற்பனவும் இனி அமையும்" 
                                                                - திருவாசகம்:திருப்புலம்பல்-3

என இனிது அருளிச்செய்கிறார். உயிருக்கு உற்றார்-உடல், ஊர்-உலகம், பேர்- மன,மொழி,மெய்களால் உயிர் நிகழ்த்தும் இருவினைகள், கற்றார்-மறைகள்.இவையனைத்தும், கைவிளக்கும் மின்விளக்கும் சூரியன் வெளிப்படுங்காலை தேவையற்றுப் போவதைப்போல், இறையருள்  உயிர்க்கு வெளித்தோன்றி முற்றறிவை அறிவிக்கும்போது தேவையற்றுப் போகும். சீவன் ஆகிய உயிர் சிவனுடன் இரண்டறக்கலந்து (கலப்பினால் ஒன்றாதல்-அத்துவிதக் கலப்பு) சிவமே ஆகும்போது வழிபாடு உள்ளிட்ட அனைத்துச் செயல்களும் மறைந்து விடும். இதை மணிவாசகர்

"மீன்வலை வீசிய கானவன் வந்து வெளிப்ப்படும் ஆயிடிலே
கண்கள் இரண்டும் அவன் கழல் கண்டு களிப்பன ஆகாதே 
காரிகையார்கள் தம் வாழ்வில் என்வாழ்வு கடைப்படும் ஆகாதே 
மண்களில் வந்து பிறந்திடுமாறு மறந்திடும் ஆகாதே 
மால்  அறியா மலர்ப்பாதம் இரண்டும் வணங்குதும் ஆகாதே 
பண் களி கூர் தரு பாடலொடு ஆடல் பயின்றிடும் ஆகாதே 
பாண்டி நல் நாடுடையான் படையாட்சிகள் பாடுதும் ஆகாதே 
விண் களி கூர்வதோர் வேதகம் வந்து வெளிப்படும் ஆகாதே"
                                                                       - திருவாசகம்:திருப்படையாட்சி-1

என, தூய மனம் படைத்திருக்கிறபொழுது பக்தனுக்குத் தன் ஊனக் கண்களால் இறைவனைக் காண இயல்வதையும், முக்திக்கலப்பிலே உடல்,மனம்,மாயப் பிரபஞ்சம், உயிர் இருப்பு அனைத்தும் மறைவதால், கண்கள் உள்ளிட்ட அனைத்து நுகர் பொறிகளும் செயலற்றுப் போய் கண்கள் இறைவன் திருவடிகளைக்  கண்டு களிப்பது உள்ளிட்ட அனைத்து வழிபாடுகளும் நிகழாமல் உயிர் சிவமேயாகிவிடும் என்பதை அற்புதமாக அருளிச் செய்கிறார். 'நான்' என்ற தன்னுணர்வு இருந்தால் மட்டுமே இறைவனைக் காண்பதும், களிப்பதும் நிகழ இயலும். இரண்டறக் கலந்துவிட்ட முக்திக் கலப்பில் தன்னுணர்வு கரைந்துவிடுவதால் இவை நிகழாது என்கிறார் பெருமான்.

நம் அறிவு எனப்படும் சிற்றறிவு ஐம்புலன்களுடனுடைய உடலினின்றும் அதன்வழி உலகத்தினின்றும் பெறப்பட்டவையே. புலன்களில்  ஏதேனும் குறையிருப்பின், அப்புலன்வழிக்கிட்டும் அறிவு தடைபடுகிறது. கேட்கும் புலனில் குறைவுண்டாகின், கேள்விச் செல்வத்தால் கிட்டும் அறிவு கிட்டாது. பிறவிகளிலேயே உயர்ந்த பிறவி மனிதப்பிறவி. இதுபற்றியே அருள் ஞானியார் ஔவையார்  அருளிச்செய்த 

"அரிது அரிது மானிடராதல் அரிது. 
மானிடராய்ப் பிறப்பினும் கூன், குருடு, 
செவிடு, பேடு நீங்கிப் பிறத்தல் அரிது. 
பேடு நீங்கிப் பிறந்த காலையும் 
ஞானமும் கல்வியும் நயத்தல் அரிது.
ஞானமும் கல்வியும் நயந்த காலையும் 
தானமும் தவமும் தான் இயற்றல் அரிது.
 தானமும் தவமும் தான் இயற்றியகாலை 
வானவர் நாடு வழி திறந்திடுமே.

முத்தி உபாயச் செய்யுள் இங்கு உணர்ந்துகொள்ளத் தக்கது.  இச்செய்யுளில், "ஞானமும் கல்வியும் நயத்தல்" என ஞானத்தை முதலிலும் கல்வியைப் பின்னும் எழுதியது சிந்தனைக்குரியது. கல்வி பெறுவதல்லவா ஞானம் பெறுவதன் முதற்படி? தற்கால உலகத்தில் கல்வி என்பது பொருளீட்டுவதற்கானப் பயன்பாட்டுக் கல்வி என்ற அளவிலே நின்றுவிட்டமையைக் கண்கூடாகக் காண்கிறோம். பொருளீட்டுவதற்கானப் பயன்பாட்டுக் கல்வியில் 'முனைவர்' பட்டம் பெற்ற ஒருவர் தவறிழைத்தால் 'படித்தவன் செய்கிற காரியமா' என நொந்துகொள்கிறோம்; ஏனெனில், கல்வியில் ஞானம் உள்ளீடாக இருக்கவேண்டும் என்பது மானுட எதிபார்ப்பு. ஞானமில்லாத எந்தக் கல்வியும் பயனற்றது. ஞானமற்ற பொருளீட்டுப் பயன்பாட்டுக் கல்வியினால் உலகின் பெரும் செல்வந்தராக வாழ்ந்த ஆல்ப்ரெட் நோபெல் அவர்களின் வாழ்க்கை இங்கு நினைவுகூரத் தக்கது. டைனமைட் உள்ளிட்ட பல வெடிமருந்துகளைக் கண்டுபிடித்து, அவைகளின் விற்பனை மூலம் உலகின் முதல்நிலை பணக்காரரான அல்ப்ரெட் நோபெலின் மரணச் செய்தியை 1888ம் ஆண்டு அவரே படிக்க நேர்ந்தது. அல்ப்ரெட் நோபெலின் சகோதரர் லுத்விக் இறந்த செய்தியைத் தவறாக ஆல்ப்ரெட் நோபெல் இறந்துவிட்டதாக ஒரு பிரஞ்சு நாளிதழ் வெளியிட்டது.  "மரண வியாபாரியான ஆல்ப்ரெட் நோபெல் மரணம்" ("The merchant of death is dead") என்று செய்தித் தலைப்பிட்டு "உலகம் இதுவரையில் கண்டிராத வகையில் பல்லாயிரக்கணக்கான மக்களைக் கொல்வதற்கான டைனமைட் உள்ளிட்ட ஆயுதங்களைக் கண்டுபிடித்து, பிணக்குவியல்மேல் பணக்குவியல் ஈட்டிய வல்லரக்கன் ஆல்ப்ரெட் நோபெல் மரணமடைந்தான். அவன் மரணம் கொண்டாடப் படவேண்டியது." என எழுதியது. கலிங்கத்துப் போர் அசோகச் சக்கரவர்த்தியின்  மனமாற்றத்துக்குக் காரணமானதைப்போல் இச்செய்தி ஆல்ப்ரெட் நோபெல் மனத்தை வருத்தியது. சரித்திரம் தன்னை மன்னிக்குவிதமாக அவர் ஈட்டிய அனைத்துப் பணத்தையும் நோபெல் அறக்கட்டளைக்கு அளித்தார். அந்தச் செயல் மூலம், மனிதகுலம் 'நோபெல் பரிசை நிருவியவர் அல்பிரட் நோபெல்' என்னும் நினைவையே கொள்ளும் வண்ணம் 'நோபெல் பரிசு' என்பதை உலகோர் இதயங்களில் ஆழப்பதித்தார். இன்றுள்ள பெரும்பான்மையோர் 'டைனமைட்டைக் கண்டுபிடித்தவர் அல்பிரட் நோபெல்' என்பதை அனேகமாக மறந்துவிட்டனர் என்றுதான் கூறவேண்டும். மனிதகுல மேம்பாட்டிற்கு உழைத்த அறிவியல், பொருளாதாரம், மானுடம், கலை, உலக அமைதி போன்ற துறைகளின் பங்களிப்பாளர்களுக்கு நோபெல் பரிசு வழங்கப்படுகிறது என்பதே பெரும்பான்மையரின்  நினைவு. இவ்வாறு, 'அல்பிரட் நோபெல்' தன் வாழ்நாளில் ஈட்டிய பெரும் தீவினைக்குப் பரிகாரம் கண்டார். ஆயினும், மனிதகுலம் இதிலிருந்து பாடம் கற்றுக் கொண்டதா என்பதுதான் வினா. வினைப்பயன் என்பதே விடை.

(வாழ்க்கை வரலாறும் போதனைகளும்)

பகவத் பிரேமையை பரப்ப வந்த தூதரும், பகவந் நாம சங்கீர்த்தன முறையின் தந்தையுமான பகவான் ஸ்ரீ சைதன்ய மகாபிரபு, வங்காளத்திலுள்ள நவத்வீப நகரத்தின் ஒரு பகுதியாகிய ஸ்ரீதாம மாயாப்பூரில், 1407 சகாப்த ஆண்டு (பெப்ரவரி, 1486-ம் ஆண்டு) ஃபால்குணி பௌர்ணமியின் மாலை நேரத்தில் அவதரித்தார். அவரது தந்தையான, ஸ்ரீ ஜகன்னாத் மிஸ்ரர், சில்ஹட் மாகாணத்தில் ஒரு கற்றறிந்த பிராமணராக இருந்தார். அச்சமயத்தில் நவத்வீபம் கல்விக்கும், கலாசாரத்திற்கும் பெயர்பெற்ற இடமாகத் திகழ்ந்ததால், அவர் தமது கல்வியைத் தொடர்வதற்காக நவத்வீபத்திற்கு வந்து சேர்ந்தார். ஸ்ரீல நீலாம்பர சக்கரவர்த்தி நவத்வீபத்தைச் சேர்ந்த சிறந்த பண்டிதராவார். அவரது மகளான ஸ்ரீமதி சச்சிதேவியைத் திருமணம் செய்து கொண்ட பின், அவர் கங்கைக் கரையில் குடியேறினார்.

ஜகந்நாத் மிஸ்ரருக்கும் அவரது மனைவியான ஸ்ரீமதி சச்சிதேவிக்கும் சில பெண் குழந்தைகள் பிறந்தனர். அவர்களில் பெரும்பான்மையினர் இளம் வயதிலேயே இறந்து விட்டனர். இறுதியில் பெற்றோரின் பாசத்தை அனுபவிக்க ஸ்ரீ விஸ்வரூபர் மற்றும் விஸ்வம்பரர் ஆகிய இரு புத்திரர்கள் மட்டுமே மிஞ்சினர். அவர்களில் பத்தாவதாகப் பிறந்தவரும், இளையவருமான விஸ்வம்பரர் வேப்ப மரத்தடியில் பிறந்ததனால் பிற்காலத்தில் நிமாய் பண்டிதர் என்றும், அதன்பிறகு துறவற வாழ்வை ஏற்றபின், பகவான் ஸ்ரீ சைதன்ய மகாபிரபு என்றும் அழைக்கப்பட்டார். நாற்பத்தெட்டு ஆண்டுகளாக பல உன்னதமான செயல்களை வெளிப்படுத்திய பகவான் ஸ்ரீ சைதன்ய மகாபிரபு, 1455 சகாப்த ஆண்டில் பூரியில் மறைந்தருளினார்.
அவரது முதல் இருபத்துநான்கு ஆண்டுகளை அவர் நவத்வீபத்தில் மாணவராகவும், குடும்பஸ்தராகவும் கழித்தார். அவரது மனைவியான ஸ்ரீமதி லக்ஷ்மிபிரியா, பகவான் வெளியூருக்குச் சென்றிருந்த சமயத்தில் இளம்வயதிலேயே இறந்துபோனார். கிழக்கு வங்காளத்திலிருந்து அவர் திரும்பி வந்ததும், அவரது தாயாரின் வேண்டுகோளின்படி, இரண்டாவது மனைவியாக ஸ்ரீமதி விஷ்ணுபிரியா தேவியை அவர் திருமணம் செய்து கொண்டார். பகவான் இருபத்து நான்கு வயதில் துறவறம் மேற்கொண்டபொழுது, விஷ்ணுபிரியா தேவிக்கு பதினாறு வயதே நிரம்பியிருந்தது. இதனால் அவரது வாழ்நாள் முழுவதும் அவர் பிரபுவின் பிரிவுத் துயருடனேயே வாழ்ந்து வந்தார்.
சந்நியாசம் ஏற்ற பகவான், தமது தாயாரான ஸ்ரீமதி சச்சிதேவியின் வேண்டுகோளுக்கு இணங்கி, ஜகந்நாத் பூரியையே தமது தலைமையமாகக் கொண்டார். 24 ஆண்டுகள் பகவான் பூரியிலேயே தங்கியிருந்தார். இதில் ஆறு வருடங்களுக்கு அவர் இந்தியா முழுவதும், குறிப்பாகத் தென்னிந்தியா முழுவதும் சுற்றுப் பயணம் மேற்கொண்டு, ஸ்ரீமத் பாகவதத்தைப் பிரசாரம் செய்தார். பகவான் சைதன்யர் ஸ்ரீமத் பாகவதத்தைப் பிரசாரம் செய்ததுடன், பகவத் கீதையின் போதனைகளையும் நடைமுறைக்கு ஏற்ற வகையில் பிரசாரம் செய்தார். பகவத் கீதையில் பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் முழுமுதற் கடவுளாக சித்தரிக்கப்படுகிறார். மேலும் ஒருவர் எல்லா வகையான வழிபாட்டு முறைகளையும் கைவிட்டு, பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் ஒருவரை மட்டுமே வழிபாட்டுக்குரிய மூர்த்தியாக ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும் என்பதே கீதையில் பகவானுடைய கடைசி உபதேசமாகும். பகவானுடைய பக்தர்கள் எல்லா வகையான பாவ விளைவுகளிலிருந்தும் காப்பாற்றப் படுவார்கள் என்றும், கவலைப்படக் காரணமில்லை என:றும் பிறகு பகவான் உறுதியளிக்கிறார்.
துரதிஷ்டவசமாக, பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணர் நேரடியாக உத்தரவுகளையும், கீதையின் போதனைகளையும் அளித்திருந்த போதிலும், அறிவற்றவர்கள் அவரை சரித்திரப் புகழ்பெற்ற மனிதராக தப்பாகப் புரிந்து கொண்டுள்ளனர். இதனால் அவரை ஆதியான பரமபுருஷ பகவானாக ஏற்றுக்கொள்ள மறுக்கிறார்கள். இத்தகைய அறிவற்ற மனிதர்கள் பக்தரல்லாதவர்களால் தவறான வழியில் செலுத்தப்படுகின்றனர். இவ்வாறாக பகவத் கீதையின் போதனைகள் பெரும் பண்டிதர்களாலும் கூட தப்பாக விளக்கப் படுகின்றன. பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் மறைவுக்குப் பிறகு கற்றறிந்த பண்டிதர்கள் கீதைக்கு நூற்றுக்கணக்கான உரைகளை எழுதியுள்ளனர். ஆனால் அவற்றில் பெருமபாலான உரைகள் சுயநல நோக்கத்துடன் எழுதியவையாகும்.
ஸ்ரீகிருஷ்ண சைதன்ய மகாபிரபு பகவான் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரேயாவார். ஆனால், இம்முறை அவர் பொதுமக்கள், சமயவாதிகள் மற்றும் தத்துவவாதிகள் ஆகியோருக்கு, ஆதிபுருஷரும், சர்வ காரணங்களுக்கும் காரணமானவருமான பகவன் ஸ்ரீ கிருஷ்ணரின் உன்னதமான நிலையைப் பற்றி பிரசாரம் செய்வதற்காக மிகச்சிறந்த பகவத் பக்தராக அவர் தோன்றினார். பிருந்தாவனத்தில் நந்த மகாராஜனின் புதல்வராகத் தோன்றிய ஸ்ரீ கிருஷ்ணரே பரமபுருஷ பகவான் என்பதால் அவரே எல்லோருடைய வழிபாட்டுக்கும் உரியவர் என்பதே அவரது பிரசாரத்தின் சாராம்சமாகும். பிருந்தாவனம் பகவானிலிருந்து வேறுபட்டதல்ல. ஏனெனில் பகவானுடைய பெயர், புகழ், உருவம் மற்றும் அவர் அவதரிக்கும் இடம் ஆகிய அனைத்தும் பகவானுடன் எல்லா விதத்திலும் ஒத்திருக்கின்றன. எனவே பகவானைப் போலவே பிருந்தாவனமும் வழிபடத் தகுந்ததாகும். பகவானிடம் தூய அன்பு கொண்டு அவரை வழிபடுவதே, மிகவுயர்ந்த உன்னதமான வழிபாட்டு முறையாகும்.
பகவான் ஸ்ரீ சைதன்ய மகாபிரபுவும் இதுதான் மிகச்சிறந்த வழிபாட்டு முறை என்று சிபாரிசு செய்கிறார். ஸ்ரீமத் பாகவத புராணமே பகவானைப் புரிந்து கொள்வதற்குரிய குறையற்ற இலக்கியம் என்பதை அவர் ஏற்றுக்கொண்டார்.  மேலும் பிரேமை நிலையை, அல்லது பகவத் பிரேமையை அடைவதே மனிதனின் முடிவான நோக்கம் என்பதையும் அவர் பிரசாரம் செய்தார்.
பகவான் ஸ்ரீ சைதன்யரின் பக்தர்களான ஸ்ரீல விருந்தாவனதாஸ் தாகுரர், ஸ்ரீ லோசன் தாஸ் தாகுரர்,  ஸ்ரீல கிருஷ்ணதாஸ கவிராஜ கோஸ்வாமி, ஸ்ரீ கவிகர்ணபுரர், ஸ்ரீ பிரபோதானந்த சரஸ்வதி, ஸ்ரீ ரூப கோஸ்வாமி, ஸ்ரீ சனாதன கோஸ்வாமி, ஸ்ரீ கோபாலப்பட்ட கோஸ்வாமி, ஸ்ரீ ஜீவ கோஸ்வாமி, ஸ்ரீ ரகுநாதபட்ட கோஸ்வாமி, ஸ்ரீ ரகுநாத்தாஸ் கோஸ்வாமி ஆகியோரும், கடந்த இருநூறு ஆண்டுகளுக்குள் தோன்றியவர்களான ஸ்ரீ விஸ்வநாத சக்கரவர்தி தாகுரர், ஸ்ரீ பலதேவ வித்யாபூஷணர், ஸ்ரீ சியாமானந்த கோஸ்வாமி, ஸ்ரீ நரோத்தம தாஸ் தாகுரர், ஸ்ரீல பக்திவிநோத் தாகுரர் மற்றும் இறுதியாக ஸ்ரீல பக்தி சித்தாந்த சரஸ்வதி தாகுரர் ஆகியோரும், மற்றும் பல புகழ்பெற்ற பண்டிதர்களும், பக்தர்களும் பகவான் சைதன்யரின் வாழ்வையும், போதனைகளையும் பற்றிய பல நூல்களையும், இலக்கியங்களையும் தயாரித்துள்ளனர். இத்தகைய நூல்கள் அனைத்தும், வேதங்கள், புராணங்கள், உப நிஷதங்கள், இராமாயணம், மகாபாரதம் போன்ற சாஸ்திரங்களையும் ஆதாரமாகக் கொண்டுள்ளன. மேலும் அங்கீகரிக்கப்பட்ட ஆச்சாரியார்களாலும் அவை ஏற்றுக்கொள்ளப்பட்டு உள்ளன. இவை தனித்தன்மை வாய்ந்த ஒப்பற்ற ஞான நூல்களாகும். துரதிஷ்டவசமாக இந்நூல்களைப் பற்றி உலக மக்கள் இன்னும் அறியாமலேயே உள்ளனர். ஆனால் பெரும்பாலும் சமஸ்கிருத மற்றும் வங்காள மொழிகளிலேயே உள்ள இந்த இலக்கியங்கள் உலக மக்களின் கவனத்திற்கு வந்து, சிந்திக்கத் தெரிந்த மக்களால் ஏற்றுக்கொள்ளப்படும் காலம் விரைவில் வரும். அப்போது இந்தியாவின் பெருமையும், அதன் அன்புச் செய்தியும் உலகையே மூழ்கடித்து விடும்.
பகவான் சைதன்யரின் வாழ்க்கை மற்றும் உபதேசங்களைப் பற்றிய இச்சிறு விளக்கத்தைப் படிப்பவர்கள், ஸ்ரீல விருந்தாவனதாஸ் தாகுரர் (ஸ்ரீ சைதன்ய பாகவதம்) மற்றும் ஸ்ரீல கிருஷ்ணதாஸ கவிராஜ கோஸ்வாமி (ஸ்ரீ சைதன்ய சரிதாம்ருதம்) ஆகியோரின் நூல்களைப் படிப்பதால் பெரிதும் நன்மையடைவார்கள். பகவான் சைதன்யரின் ஆரம்ப வாழ்வைப் பற்றி சைதன்ய பாகவதத்தின் ஆசிரியர் மிகவும் அற்புதமாக வர்ணித்துள்ளார். மேலும் சைதன்யரின் உபதேசங்களைப் பொறுத்தவரை அவை சைதன்ய சரிதாம்ருதத்தில் தெளிவாக விளக்கப்பட்டுள்ளன. இப்பொழுது இவ்வுபதேசங்களைக் கொண்ட நூல், பகவான் சைதன்யரின் போதனைகள் (Teachings of Lord Caitanya) எனும் பெயரில் ஆங்கிலத்தில் வெளிவந்துள்ளது. பகவான் சைதன்யரின் சம காலத்தவரும், அவரது முக்கியமான பக்தர்களில் ஒருவருமான ஸ்ரீல முராரி குப்தர் பகவானின் இளவயது வாழ்வை குறித்து வைத்துள்ளார். இவர் அக்காலத்தில் ஒரு மருத்துவராக இருந்தார். மேலும் ஸ்ரீ சைதன்ய மகாபிரபுவின் பிற்பகுதி வாழ்வு ஸ்ரீ தாமோதர கோஸ்வாமி, அல்லது ஸ்ரீல சொரூப தாமோதரரால் குறித்து வைக்கப்பட்டுள்ளது. இவர் ஸ்ரீ சைதன்யரின் அந்தரங்கச் செயலாளரும், பூரியில் அவரது இணைபிரியா தோழரமாக இருந்தார். இவ்விரு பக்தர்களும், ஸ்ரீ சைதன்யரின் எல்லா நடவடிக்கைகளைப் பற்றியும் குறித்து வைத்துள்ளனர். பிற்காலத்தில், ஸ்ரீல தாமோதர கோஸ்வாமி முராரி குப்தர் ஆகியோரின் குறிப்புப் புத்தகங்களை (கடசா) ஆதாரமாகக் கொண்டுதான், மேற்குறிப்பிட்ட பகவான் சைதன்யரைப் பற்றிய நூல்கள் அனைத்தும் தொகுக்கப்பட்டன.
எனவே பகவான் சைதன்யர், 1407 சகாப்த ஆண்டில் (1486-ம் ஆண்டு), ஃபல்குணி பௌர்ணமி தினத்தன்று மாலை நேரத்தில் அவதரித்தார். பகவானின் விருப்பப்படி அன்று மாலை சந்திர கிரகணமாக இருந்தது. கிரகண நேரத்தில் கங்கையிலோ, மற்ற புண்ணிய நதிகளில் நீராடி, தூய்மைக்காக வேத மந்திரங்களை உச்சரிப்பது இந்துக்களின் வழக்கமாகும். இந்த சந்திர கிரகணத்தின்போது தான் பகவான் ஸ்ரீ சைதன்யரும் அவதரித்தார். அப்பொழுது, ஹரே கிருஷ்ண ஹரே கிருஷ்ண கிருஷ்ண கிருஷ்ண ஹரே ஹரே ஹரே ராம ஹரே ராம ராம ராம ஹரே ஹரே எனும் புனிதமான ஓசை இந்தியா முழுவதிலும் முழங்கியது. பகவானின் பதினாறு நாமங்களைக் கொண்ட இம்மந்திரம் பல புராணங்களிலும், உபநிஷதங்களிலும் குறிப்பிடப்பட்டுள்ளது. இம்மந்திரம் கலியுகத்தின் (தாரக ப்ரஹ்ம நாம) தாரக மந்திரம் என்று விவரிக்கப்பட்டுள்ளது. பகவானின் இப்புனித நாமங்களை குற்றமில்லாமல் ஜெபிப்பதால் அது வீழ்ந்த ஆத்மாவை பௌதிக பந்தத்திலிருந்து விடுவிக்கும் என்று சாஸ்திரங்களில் சிபாரிசு செய்யப்பட்டுள்ளது. பகவானின் எண்ணற்ற நாமங்கள் இந்தியாவிலும், வெளியிலும் உள்ளன. அப்பெயர்கள் அனைத்தும் பரமபுருஷ பகவானையே குறிப்பிடுகின்றன என்பதால், அவற்றை ஜெபிப்பதால் சமமான நன்மையைப் பெறலாம். ஆனால் இப்பதினாறு நாமங்கள் குறிப்பாக இக்கலியுகத்திற்காகவே சிபாரிசு செய்யப்பட்டிருப்பதால், மக்கள் இவற்றை நன்கு பயன்படுத்திக் கொள்ள வேண்டும். மேலும் வேத சாஸ்திரங்களின் விதிகளைப் பயிற்சி செய்து வெற்றி பெற்ற சிறந்த ஆசார்யர்களின் வழியையும் அவர்கள் பின்பற்ற வேண்டும். பகவானின் அவதாரமும், சந்திர கிரகணமும் ஒரே சமயத்தில் நிகழ்ந்தது பகவானின் விசேஷமான அவதார நோக்கத்தையே சுட்டிக்காட்டுகிறது. இக்கலியுகத்தில் பகவானின் புனித நாமங்களைப் பாடுவதன் முக்கியத்துவத்தைப் பிரசாரம் செய்வதே இந்த நோக்கமாகும். இந்த யுகத்தில் அற்ப விஷயங்களுக்கும் சண்டைகள் மூள்கின்றன. எனவேதான் சாஸ்திரங்கள் தன்னுனர்வு பெறுவதற்குப் பொதுவான ஒரு வழியை சிபாரிசு செய்கின்றன. அது பகவானின் புனித நாமத்தைப் பாடுவதாகும். மக்கள் ஒன்றுகூடி, அவரவர் மொழிகளில், காதுக்கினிய பாடல்களால் பகவானை போற்றிப் புகழலாம். இதை குற்றமில்லாமல் செய்தால், பங்கேற்பவர் படிப்படியாக ஆன்மீக பக்குவத்தை அடைவது நிச்சயம். வேறு கடினமான முறைகளைப் பின்பற்ற வேண்டியதில்லை. இத்தகைய கூட்டங்களில், அறிவாளிகள், அறிவற்றவர்கள், பணக்காரர்கள், ஏழை, இந்து, கிறிஸ்தவர்கள், முஸ்லிம், ஐரோப்பியர்கள், ஆங்கிலேயர்கள், இந்தியர்கள், பிராமணர்கள், மற்றும் அனைவரும் உன்னதமான ஓசைகளைக் கேட்டு, இதயத்திலுள்ள அழுக்குகளை தூய்மைப்படுத்திக் கொள்ளலாம். பகவானின் அவதார நோக்கத்தை உறுதிப்படுத்தும் வகையில், உலக மக்கள் அனைவரும் பகவானின் புனித நாமங்களை ஏற்று, நாம சங்கீர்த்தனம் எனும் ஒரே மதத்தை தழுவிக் கொள்வார்கள். அதாவது, பகவான் ஸ்ரீ சைதன்ய மகாபிரபுவின் அவதாரத்துடன் அவரது புனித நாமம் அவதரித்துள்ளது.
அவர் தமது தாயின் மடியில் குழந்தையாக இருந்தபொழுது, அவரைச் சுற்றியிருந்த பெண்கள் கைகளைத் தட்டிக்கொண்டு புனித நாமங்களபை; பாடிய உயனேயே, அவர் அழுவதை நிறுத்திவிடுவார். இச்சம்பவத்தை அக்கம்பக்கத்தில் உள்ளவர்கள் வியப்போடும், மரியாதையோடும் கண்டு களித்தனர். சில சமயங்களில் இளம் பெண்கள் பகவானை அழவைத்து, பிறகு புனித நாமங்களைச் சொல்லி அவரது அழுகையை நிறுத்துவதில் ஆனந்தம் அடைந்தனர்.

Chaitanya Mahaprabhu
Born	Vishvambar 1486 Nabadwip (present day Nadia, West Bengal, India)
Died	1534 (aged 47–48) Puri (present-day Odisha, India)
Titles/honours	Followers of Gaudiya Vaishnavismbelieve him to be the full incarnation ofLord Krishna.
Philosophy	Bhakti yoga

Chaitanya Mahaprabhu (also transliterated Caitanya, IAST caitanya mahāprabhu) (1486–1534) was a social reformer in eastern India (specifically present-day Bangladesh and states of West Bengal, Bihar, Jharkhand, Manipur, Assam, and Odisha of India) in the 16th century,^[1] worshipped by followers of Gaudiya Vaishnavism as the full incarnation of Lord Krishna.^[2] Sri Krishna Chaitanya was a notable proponent for the Vaishnava school of Bhakti yoga(meaning loving devotion to Krishna), based on the philosophy of the Bhagavata Purana and Bhagavad Gita.^[3] Specifically, he worshipped the forms ofKrishna, popularised the chanting of the Hare Krishna maha mantra^[4] and composed the Siksastakam (eight devotional prayers) in Sanskrit. His line of followers, known as Gaudiya Vaishnavas, revere him as an Avatar of Krishna in the mood of Radharani who was prophesied to appear in the later verses of the Bhagavata Purana.^[5]
He was also sometimes referred to by the names Gaura (Sanskrit for 'golden'), due to his fair complexion,^[6] and Nimai due to his being born underneath aNeem tree.^[7] There are numerous biographies available from the time giving details of Chaitanya's life, the most prominent ones being the Chaitanya Charitamrita of Krishnadasa Kaviraja Goswami, the earlier Chaitanya Bhagavata of Vrindavana Dasa^[8] (both originally written in Bengali but now widely available in English and other languages), and the Chaitanya Mangala, written by Lochana Dasa.^[9] These works are in Bengali with some Sanskrit verses interspersed. In addition to these there are other Sanskrit biographies composed by his contemporaries. Chief among them are the literary masterpiece, Sri Chaitanya Charitamritam Mahakavyam (written in 20 sargas and 1911 shlokas) by Kavi Karnapura and Sri Krishna Chaitanya Charitamritam by Murari Gupta.

 
Ramana Maharshi

Ramana Maharhshi was a guru of international renown from southern India who taught during the first half of the twentieth century. He was born in 1879 near Madurai, Tamilnadu. His father was a farmer. He was the second of three sons. The family was religious, giving ritual offerings to the family deity and visiting temples. One unusual aspect of his family history was a curse that was put on the family by a wandering monk who was refused food by a family member. The monk decreed that in every generation, one child in the family would renounce the world to lead a religious life.Ramana was largely disinterested in school and absent-minded during work. He had a marked inclination towards introspection and self-analysis. He used to ask fundamental questions about identity, such as the question "who am I?". He was always seeking to find the answer to the mystery of his own identity and origins. One peculiar aspect of Ramana's personality was his ability to sleep soundly. He could be beaten or carried from one place to another while asleep, and would not wake up. He was sometimes jokingly called "Kumbhakarna" after a figure in the Ramayana who slept soundly for months. In the summer of 1896, Ramana went into an altered state of consciousness which had a profound effect on him. He experienced what he understood to be his own death, and later returned to life. He also had spontaneous flashes of insight where he perceived himself as an essence independent of the body. During these events, he felt himself to be an eternal entity, existing without reliance on the physical body or material world. Along with these intuitions came a fascination with the word "Arunachala" which carried associations of deep reverence and a sense that his destiny was closely intertwined with this unique sound. At the age of sixteen, Ramana heard that a place called Arunachala actually existed (the modern town's name is Tiruvannamalai) and this brought him great happiness. Ramana was nearing the end of high school when a careless criticism describing him as a person not fit to be a student jarred him into making a final decision to leave school. He had been reading a book on famous Tamil saints and resolved to leave home and lead the life of a religious seeker. Naturally, he planned to go to Arunachala, the place which was the focal point of all his religious ideals. When he was seventeen years old, Ramama left for Arunachala, arriving after four days of mostly train travel. He went directly to the central shrine at the temple and addressed the Shiva symbol (linga) stating he had given up everything and come to Arunachala in response to the god's call. Ramana spent ten years living in temples and caves meditating, and pursuing spiritual purification, keeping the disciplines of silence and non-attachment. At this point, his reputation as a serious teacher (he was called Brahma Swami) began to grow and other seekers began to visit him. His disciples, some of whom were learned individuals, began to bring him sacred books. He became conversant with the religious traditions of South India written in the different regional languages. Early disciples had a difficult time learning about Ramana's background and even his native language because he was silent and refused to speak. As time passed he ceased his ascetic phase and began to live a more normal life in an ashram setting. Many people came to visit him with a variety of problems, from both India and abroad. Ramana's disciples constructed an ashram and temple, and space the accommodate the many visitors. All ate the same food and Ramana sat with the rest of the people during meals and did not expect special treatment. The ashram was a sanctuary for animals and Ramana had great fondness for the cows, monkeys, birds, and squirrels that inhabited the grounds. Ramana continued to practice the method of inquiry into the nature of the self best expressed by the question "who am I?". Ramana was not a guru in the classic sense of a teacher who gives instruction on a regular basis or gives mantras during initiation. In fact, if the seeker wanted to practice repetition of a mantra rather than the "who am I?" method of self inquiry, he recommended repeating the pronoun "I" or the phrase "I am" rather than repeating sacred Sanskrit words or the names of gods. This focused the person's mind on "being itself" or the mystery of their own awareness rather than an external object or word. However, Ramana did give informal initiations using a special glance, or touch, or in dreams. Lex Hixon writes: ... although the Guru , or teacher is within everyone as primal awareness, an illuminated sage can push us in the direction he described as inward in the sense of being more primary, or primal. Ramana could give this initiatory push by touch or by glance. Seated in silence, he would suddenly turn, fix one with an intense gaze, and the person would become directly aware of the right-hand Heart (the spiritual center of one's awareness) and its vibrant current of primal awareness. Those who experienced the power of Ramana's gaze have reported that the initiation was so clear and vivid that they could never again seriously doubt that the Guru was none other than their own primal conscious being. (Coming Home, The Experience of Enlightenment in Sacred Traditions by Lex Hixon, Jeremy P. Tarcher - Martin's Press, New York, 1989, p. 46) Ramana also initiated people in dreams by gazing intently into their eyes, and he would sometimes travel in the subtle body to visit people. He would appear to a disciple hundreds of miles away as a luminous figure, and the person would recognize his apparence in that form. He noted that one's waking life and one's dream life were both a kind of dream each with different qualities of awareness. He referred to them as "dream 1" and "dream 2". He therefore did not make a big distinction between appearing to a waking disciple and a dreaming disciple since he considered both spheres of existence to be dreams. Ramana recommended renunciation of enjoyment of physical and mental pleasures as a means of entering into a state where the oneness of the self and cosmos could be perceived. He also felt that a person who is not attached to the results of his actions can live in the world like an actor that plays his or her part but is immune to emotional disturbance, because he realizes he is only play-acting on the stage of life. Ramana was able to demonstrate his own non-attachment when thieves broke into the ashram and he counseled the disciples and visitors to let them have anything they wanted. He remained calm during the incident even when struck by one of the thieves. He also displayed no loss of equanimity at the death of his mother, who had come to live at the ashram after selling the family home. Ramana developed cancer and when his devotees voiced concern about losing him, he responded with the statement "I am not going anywhere, where shall I go? I shall be there where I am always." He died in April, 1950, sitting in lotus position. The final word that passed from his lips was the sacred syllable OM. The French photographer Cartier-Bresson was visiting Ramana's ashram as Ramana neared death. He noted the following astronomical event which appeared in the night sky over the sacred mountain Arunachala as Ramana died: I saw a shooting star with a luminous tail unlike any I had ever seen before moving slowly across the sky and reaching the top of Arunachala, the mountain, disappearing behind it. We immediately looked at our watches. It was 8:47. We raced to the ashram only to find that the master had passed in to Mahanirvana at that exact minute. Nor was this experience only documented by a select few … All the English and Tamil papers which arrived this morning from Madras referred to the meteor which had been seen in the sky over the entire state of Madras at 8:47 on the night of April 14 by a large number of people in different places. These eyewitnesses had been struck by its peculiar look and behavior. Ramana who often circumambulated the sacred mountain as an act of worship seemed to be making his final arc around the mountain as a blazing light in the night sky.

---

•  Taekwondo
• Korean Taekwondo Association
• I.T.F. vs W.T.F.

History of Taekwondo

The earliest records of Martial Arts practice in Korea date back to about 50 B.C. These earliest forms of korean martial arts are known as 'Taek Kyon'. Evidence that Martial Arts were being practiced at that time can be found in tombs where wall-paintings show two men in fighting-stance. Others reject this evidence and say that these men could be simply dancing.

Back then, time there were three kingdoms:

1. Koguryo (37 B.C. - 668 A.D.)
2. Paekje (18 B.C. - 600 A.D.)
3. Silla (57 B.C. - 935 A.D.)

Silla unified the kingdoms after winning the war against Paekje in 660 A.D. and Koguryo in 668 A.D. The Hwa Rang Do played an important role at this unification. The Hwa Rang Do was an elite group of young noble men, devoted to cultivating mind and body and serve the kingdom Silla. The best translation for HwaRang would probably be "flowering youth" (Hwa ="flower", Rang="young man"). The HwaRang Do had an honor-code and practiced various forms of martial arts, including Taekyon and Soo Bakh Do. The old honor-code of the HwaRang is the philosophical background of modern Taekwondo.

What followed was a time of peace and the HwaRang turned from a military organization to a group specialized in poetry and music. It was in 936 A.D. when Wang Kon founded the Koryo dynasty, an abbreviation of Koguryo. The name Korea is derived from Koryo.

During the Koryo Dynasty the sport Soo Bakh Do, which was then used as a military training method, became popular. During the Joseon-dynasty (also known as the Yi-dynasty. 1392 A.D. - 1910 A.D.) this emphasis on military training disappeared. King Taejo, founder of the Joseon-dynasty, replaced Buddhism by Confucianism as the state religion. According to Confucianism, the higher class should study the poets, read poems and and play music. Martial arts was something for the common, or even inferior, man.

Modern-day Taekwondo is influenced by many other Martial Arts. The most important of these arts is Japanese Karate. This is because Japan dominated Korea during 1910 until the end of World War II. During WWII, lots of Korean soldiers were trained in Japan. During this occupation of Korea, the Japanese tried to erase all traces of the Korean culture, including the martial arts. The influence that Japan has given to Taekwondo are the quick, lineair movements, that characterize the various Japanese systems.

After World War II, when Korea became independant, several kwans arose. These kwans were:

• Chung Do Kwan
• Moo Duk Kwan
• Yun Moo Kwan
• Chang Moo Kwan
• Oh Do Kwan
• Ji Do Kwan
• Chi Do Kwan
• Song Moo Kwan

The Kwans united in 1955 as Tae Soo Do. In the beginning of 1957, the name Taekwondo was adopted by several Korean martial arts masters, for its similarity to the name Tae Kyon.

General Choi Hong-hi required the army to train Taekwondo, so the very first Taekwondo students were Korean soldiers. The police and air force had to learn Taekwondo as well. At that time, Taekwondo was merely a Korean version of Shotokan Karate. In 1961 the Korean Taekwondo Union arose from the Soo Bakh Do Association and the Tae Soo Do Association. In 1962 the Korean Amateur Sports Association acknowledged the Korean Taekwondo Union and in 1965 the name was changed to Korean Taekwondo Association (K.T.A.). General Choi was president of the K.T.A. at that time and was asked to start the I.T.F. as the international branch of the K.T.A. The southern government was overthrown in 1961. General Choi Hong-hi left for America and established I.T.F. (International Taekwondo Federation) Taekwondo, as a separate entity, two years later.

Demonstrations were given all over the world. It took a while before real progress was made, but eventually, in 1973, the World Taekwondo Federation (W.T.F.) was founded. In 1980, W.T.F. Taekwondo was recognized by the International Olympic Commitee (I.O.C.) and became a demonstration sport at the Olympics in 1988. In the year 2000 taekwondo made its debute as an official olympic sport. There were several attempts to unify I.T.F. and W.T.F. Taekwondo, but unfortunately, these failed.

K.T.A.

In the year 2000 taekwondo made its debute as an official olympic sport. Taken from a post in the

dojang-digest

The Korea Taekwondo Association (KTA) is the National Governing Body (NGB) for Taekwondo in the Republic of Korea (ROK), just like the United States Taekwondo Union (USTU) is the National Governing Body for Taekwondo in the United States of America. The World Taekwondo Federation (WTF) which was formed in 1973, is made up of Taekwondo NGBs. These NGBs are members of the WTF, and not individuals. Individuals may be affiliated to the WTF through their NGB, but individuals cannot join the WTF directly.

Dr. Un Yong Kim became the 5th President of the KTA in 1971. Dr. Kim subsequently became the 1st and only President of the WTF in 1973 and around 1990 he gave up the post of KTA President.

Mr. Choi, Sae-Chang became the 6th KTA President after Dr. Kim stepped down due to his expanded responsibilities in the International Sports community. Mr. Choi was a former four star general in the ROK Army and also held the post of Defense Minister. Mr. Choi was replaced by Mr. Rhee, Pil Gon in 1996.

The KTA is alive and well and probably is the largest, most active NGB for Taekwondo in the world. For more information, you can write to the KTA at the following address:

The Korea Taekwondo Association
#607, Olympic Center
88 Oryoon-dong, Songpa-ku
Seoul, Korea
Telephone: 420-4271
Fax: 420-4274

I.T.F. vs W.T.F.

As mentioned earlier, Gen. Choi established ITF-Taekwondo (which practices a more traditional form of taekwondo) while WTF-Taekwondo (which has a strong emphasis on sparring) became an olympic sport in 2000.

A good-will trip to North-Korea in 1966 caused General Choi to fall in disgrace in the eyes of the South-Koreans. Choi resigned as president of the K.T.A. and founded the I.T.F. on March, the 22nd of that same year. The headquarters of ITF were established in Canada.

ITF started concentrating on the forms developed by General Choi, while the KTA (which later, on May 28, 1973, became the WTF) concentrated on the Palgwe's. Later the WTF abandoned the Palgwe's and started concentrating on Taeguks. Slowly, the WTF emphasis turned to sparring. This is also the reason why a lot of people rather call (WTF) Taekwondo a martial sport than a Martial Art.

The American Taekwondo Association (ATA) is a smaller organization, and has many similarities to the ITF. The ATA has a copyright on the forms of the organization, so these forms cannot be used on competitions by non-members. There are many organizations, but the three mentioned above have the most members.

ITF practices the so-called 'semi-contact' part of Taekwondo, while WTF practices the so-called 'full-contact' part. ITF focuses more on the traditional way of taekwondo. Since the break-up, there have been many attempts to reunite WTF and ITF, so-far without success. There probably will never be a union within Taekwondo.

The 12 Thirumurais

The 12 Thirumurais

1. Introduction
Thirumurai are the compilation of hyms by Saiva saints. They are valuable sacred treasures to the Tamilians in the world of Saivism. These works deal with Lord Siva and the meanings of Saiva Siddhanta in a melodious language. Most of the verses of this works are centred around temple culture. They were sung by great Saint who had experienced the grace of Lord Siva in them.
The first usage of ‘Thirumurai’ was found in the inscription of Kulothunga Chola III (1178 A.D – 1216 A.D). In the inscription of Chola Kings prior to Kulothunga II, Thevaram hyms were called ‘Thirupathigam’. These works are compiled by Nambiandar Nambigal into Panniru Thirumuraigal or 12 Thirumuraigal which consist of the works by St Thirunjana Sambanthar, St Thirunavukkarasar, St Sundaramoorti, St Manikkavasagar and other saints.

1-Thevaram-Thirugnanasambanthar-1469
2-Thevaram-Thirugnanasambanthar-1331
3-Thevaram-Thirugnanasambanthar-1358
4-Thevaram-Thirunaavukkarasar-1070
5-Thevaram-Thirunaavukkarasar-1015
6-Thevaram-Thirunaavukkarasar-981
7-Thevaram-Sundaramurthi Swamigal-1026
8-Thiruvasagam & Thirukkovaiyar -Manikkavasagar -656 & 400
9-Thiruvisaippa & Thirupallandu-9 Authors -ThirumaaligaiDevar,Senthanar,Karuvutthevar,Poonthuruthi Nambi KadaNambi, Kantaratittar,Venatatikal,Thiruvaliya Amudhanar,Purudhottama Nambi,Chedirayar -288 & 13
10-Thirumantiram-Thirumoolar-3000
11-40 Prapanthams -11 Authors -Thiruvalavuthaiyar,Karaikkal Ammaiyar,Aiyatikal Perumal, Nakkira Thevar, Kalladhanar, Kabilathevar, Paranathevar, Ilamperuman Adikal, Pattanattup Pillaiyar, Nambiandhar Nambi.-1419
12-Thiruttonda Puranam or Periya Puranam- Sekkilar Perumaan-4286

The term ‘Murai’ means antiquity ( Thonmai ), providence or destiny ( Uul), collection ( Kooddu), discipline or orderliness (Olunggu), literary work ( Nuul) etc. But in common it is acknowledged as Literary work or Nuul. Thus this is also better known as Stotram as it is in overall directs the inner meaning of the work towards Lord Siva.
The practice of singing saiva hyms was an important item of temple worship during the period Bakthi movement. Facilities were made in the temple premises by Chola emperorsfor the recitation of hyms. Special halls called ‘Thirukkai Kotti’ because of keeping time with hands, were built for recitation of these hyms and arrangements were made for feeding people who recited the hyms.
Karaikkal Ammaiyar, great devotee of Lord Siva, lived before the period of St Thirunganasambantar. Her hyms were included only in the 11th Thirumurai, whereas the 1st, 2nd and 3rd Thirumurais was formed ignoring the chronological order. The fact that the arrangement is not chronological, reveals that they were arranged as and when a gap was felt by the Saivite world getting to know in stages the significance of the Saivite works not included in the earlier compilation.
The twelve Thirumurais were compiled as such in different stages and st different times, but the hyms of St Sambanthar, Appar and Sundarar ( first seven Thirumurais) were collected by Nambiandar Nambigal at the Chidambaram Nadaraja temple.

History of the Thirumurais
Thirumurai Kanda Puranam by Saint Umapathi Sivam explains in detail of how these works were found. Raja Raja Cholan who was known as Abayakulasekara was was inspired by the idea of winning back the lost hyms. Some of the devotees of Lord Siva used to sing a few lines of the Thevarams that they know of. The king was mesmerized with the hyms but he was in deep sorrow as these beautiful heart melting hyms are nowhere to be found.
In Thirunaraiyur, there lived a great devotee named Nambi. As a child, he worshipped Pollappillaiyar and performed all necessary rituals for Pillaiyar. He believed that the food and sweets offerings (Neivethiyam) offered to Pillaiyar will be eaten by Pillaiyar after the prayers. When he realized that the offerings were untouched by Pillaiyar, he assumed that there was a mistake in his worship. Due to this he decided to hit his head on a rock and that is when a voice was heard; “ Nambi,..wait!”. Pillaiyar then appeared and ate all his offerings.
Pillayar became the guru of Nambi and he was then known by the name Nambiandar Nambigal. This miracle of Nambi reached the King Raja Raja Cholan and decided to visit Nambi. The King came to Thirunaraiyur with many offerings for Pillaiyar and paid his respect to Nambiandar Nambigal.
The King was in great joy to see his offerings were received by Pollappillaiyar. He then requested Nambi to help him to find the origin and the source of the hyms by Samayakuravargal. Nambi then prayed to Pillaiyar to help the King. Pillaiyar granted his wish and told them to proceed to Thillai where the hyms are all locked in a room inside the Chitsabha.
In Thillai, the dikshitars refused to open the door of the room where the hyms are kept. They demanded that the three saints should come in order to open the room door. The king prayed to Lord Ambalavanan and decided to make statues of the saints and brought it to the Chitsabha. The door was opened and the King was extremely disappointed to see the condition of the hyms on the palm leaves that was destroyed by the termites.That was the time when a divine voice was heard; “ Whatever that is need for the world today are saved, the rest are made to be destroyed with my grace”. This voice was heard to everyone who was there at that time and King was satisfied with this and requested Nambiandar Nambi to collect the undestroyed palm leaves and compile it accordingly.
Nambi arranged St Sambanthar’s thevaram’s as first in Thirumurai 1, 2 and 3. He then arranged St Thirunavukkarasar’s thevaram as second in Thirumurai 4, 5 and 6 and finally St Sundarar’s as third in Thirumurai 7. Nambiandar Nambigal proceeded with compiling the 8th and 9th Thirumurai as Thiruvasagam and Thirukkovaiyar by St Manikkavasagar. Based on St Sundarar’s Thiruthondathogai, Nambi also did his first work called ‘Thiruthondar thiruvanthathi’, then six ‘prabhandam’s’ on St Sambanthar and one ‘prabantham’ on St Appar. Upon King’s request he compiled his works in the compilation of the 12 Thirumurais as the 11th Thirumurai.
Raja Raja Cholan also known as Thirumurai kanda Cholan and Nambiandar Nambi wanted to have the correct set of musical tune or ‘Pann’. They then came to Thiruyerukattam Puliyur ( now known as Rajentirapattinam )and requested to the Lord there to guide them. A divine voice was heard; “ A lady from the lineage of Thiruneelakanda Yaalpanar’s received this musical gift from me. Guide her to Thillai and she shall compose the tunes for the hyms”. This is how the Pann or musical tunes were composed for the Thirumurais.
The “Panniru Thirumurai Varalaru” or the “History of the 12 Thirumurai” by Scholar ‘Vidwan’ K. Vellaivaranar explains that the word Thirumurai was only used for the hyms of St Sambanthar, Appar and Sundarar only in early days. Later in the period after Nambiandar Nambigal, this word was used for the Thiruvasagam and rest of the hyms.
Saiva Ellappa Naavalar was the person to mention the hyms sung by the three saints are called ‘Thevaram’. Before that, St Sambanthar’s hyms were called Thirukkadaikkaappu, only Appar’s hyms are called Thevaram and St Sundarar’s hyms are called ‘Thiruppaattu’.
The(y) + Varam; here the word “The” means another word to describe Deivam or Lord in one word of advanced Tamil. “Varam” means, a collaboration of divine tamil and music are used in a rightful manner. “Varam paaduthal” is the word used in the last Sanggam period ( Kadaicchangga Kaalam ) to indicate singing the praise of God through a combination of melodious music and song. The 11th and 12th Century’s stone inscriptions indicate that the word Thevaram’s origion is from the aspects worship.
In the book “ Tamil Ilakkiya Varalaru (13th,14th & 15th Century), great scholar T.V. Sadasiva Pandarattahar (1892-1960), a lifetime researcher and lecturer at Annamalai University, who was personally invited by Annamalai Chettiyar to serve in the History Department of the university. He has stated that during the era of Mallinatha Sambuvarayan’s rule, two great scholar have presented works of the three saints in the form of hyms called ‘Thevarams’. Here it clearly indicates that the word Thevaram is referred to the hyms by the three saints only.
Thevaram is the most important aspect in Saiva worship and without it, the ritual or worship is considered void. In temple festivals and ritual ceremony, Thevaram has been given the ultimate priority and also for the prosperity and wellness of the country and people in general.

Compilation of Thirumurais
In Thirumurai, St. Sambanthar’s “Thodudaiya Seviyan..” is placed as the first song. St Thirunavukkarasar is older to St Sambanthar by age and giving priority to St Sambanthar’s hymns will certainly raise a question to everyone. Above all, St Thirunavukkarasar has sung his first ‘pathigam’ “Koottrayinavaru..” before St Sambanthar sung “ Thodudaiya Seviyan...”
Based on Vidwan K. Vellaivaranar and the Periya puranam, it clearly describes that few years after St Sambanthar had attain the abode of Lord Siva together with everyone who witnessed His wedding, only then St Appar attained Sivapatham. In this world, human’s seniority are entirely based on the age of this body but in the spiritual journey, the seniority is based on the soul that attains the feet of Almighty first. Here St Sambanthar’s soul is greater than the soul of St Appar when looking into the aspects of the soul which experiences the Lord’s grace.
In realizing this St Appar once carried the palanquin of St Sambanthar, which he understood that the age of the body and age of the soul is entirely different. In accordance to this, Nambiandar Nambigal has placed the “Thodudaiya Seviyan..” pathigam as the first Thirumurai. Nambi has arranged the Thirumurais in the sequence of ‘Pann’ or melody based on the various ‘Pann’ in the hyms of three saints. Vidwan K. Vellaivaranar has explained in detail the process of this compilation in 180 pages of his book.
The Thirumurais of three saints were compiled into one with the correct Pann and named it “Adanggan Murai” and after many years later, in the year 1864 its was published as a book using papers. It was certainly an impossible task to complete this without a deep knowledge in Saiva Siddhantam.
To sing Thirumurai according to Pann is considered the best way to sing Thirumurai but for those who do not know the Pann should not avoid singing Thirumurai or be afraid in making a mistake by not singing with Pann.
The total number of 12 Thirumurai that we have today is 18,497 but the actual figure of the hyms including those which was destroyed by termites are as below:Thirunganasambanthar - 16,000 pathigam with 176,000 songs
Thirunavukkarasar - 49,000 pathigam with 490,000 songs
Sundarar - 38,000 pathigam with 380,000 songs
--------------------------------------------------------------------------------------------------